Poehhhh!

Ze trekken weir noar de Ventoux

Ver da benneken van den Alva es da gienen taboe :

Veil dichter as Corfoe

Veil mier te zien as in Peru

En schoeiner grieten as in Honolulu

Worom goan ze doar na weir nortoe?

Weiral veil hoisha rond da sportgedoe?

Werren ze da na toch nooit nie moe,

godnogoantoe?

Onze Krollekop heit nog alted giene froufrou

Onzen Teddy es nog alted gienen dieitgoeroe

En ons Duvelken drinkt alcol gelek asme weir melk van de koe.

Onze Peresosis traint nog allien in den (Derremondse) rimboe

En komt'n iesj noar den dreif ten verschieten we assen zeit :"Kiekeboe !"

Onzen Bacchus kwam me zenne veirroad nie toe :

hij destileirt na zenne woin oit bamboe

En onzen Tien? Das pas de clou

lupt na me de Rocky, gelek ne echten kangoeroe

"Das gien weirk" zeit de Kris "we moaken van da biest sebiet ne ragout"

"Nieje" antwoerdt onze Krollekop "'k em hem liever op den barbeque"

"Stopt doar na iesj mei, mannekes, ge moakt me allemoal doidmoe"

zeit ons Duracelleken. "Geir klapt gelek as ne kaketoe"

Sjans, der es nog onze Chou,

alted posetief :

"Me da benneken" zeit ze "trek ek zelfs noar Oeagadoegoe"!

Moemoe

Goed nieuws voor de liefhebbers ... de Ventousekes wordt vervolgd ... The Sequel is een feit

Beste collega's, vrienden en sympatisanten.

De Ventousekes waren het er in feite van dag één in Mollans-sûr-Ouvèze het er al over eens dat ons avontuur een vervolg verhaal zou krijgen. De Kale Berg is vanuit drie dorpen te bereiken, met name : Bédoin, Malaucène en Sault. Met andere woorden ... sinds mei 2011 is door de Ventousekes het plan opgevat de komende drie jaar de Kale Berg vanuit deze drie dorpen op te lopen.

De meest idylische tocht hebben wij zonder meer dit jaar gelopen. De tocht vanuit Bédoin doorheen het bos is naar ieders mening ook deze die ons het langst zal bijblijven, onder meer ook omdat het onze eerste ervaring met de Kale Berg is geweest.

Tijdens de verkenning, alsook na onze prestatie hebben wij de afdaling van de Kale Berg gedaan richting Malaucène. Tijdens deze momenten hebben wij al een voorsmaakje gekregen van datgene wat ons in mei 2012 zal te wachten staan. Het zal niet van de poes zijn. De tocht is zeer zeker minder idylisch, weinig of geen beschutting tussen de bomen, vele lange rechte stukken waardoor het stijgingsniveau van de weg duidelijker wordt geaccentueerd. Met andere woorden ... op momenten waarop het even minder gaat met de moraal kunnen er wel eens harde noten gekraakt worden.

De derde en laatste tocht vanuit Sault staat dan gepland voor mei 2013 en zal meteen ook de langste worden. Volgens de geografische gegevens waarover dat wij beschikken zal deze tocht 4 kilometer langer zijn dan de vorige twee (elk 21 kilometer = halve marathon). Omdat Sault hoger gelegen is dan Bédoin en Malaucène is het gemiddelde stijgingspercentage wel lager (tussen de 3% en 5%). Vanaf Challet Renard is de laatste 6 kilometer identiek aan de tocht vanuit Bédoin en is ons dan ook goed gekend. De eerste 19 kilometer zullen wij dit jaar in mei zeker een moeten verkennen, kwestie om toch een ideetje te hebben van het parcours.

Zoals jullie al kunnen lezen hebben, hebben de Ventousekes nog grootse plannen.

Ook in 2012 zullen de Ventousekes hun tenten opslaan in La Piélardière te Mollans-sûr-Ouvèze en dit van zaterdag 19 tot en met zaterdag 26 mei.

Opnieuw zijn wij van plan om het lief en leed met jullie te delen op deze blog. De bedoeling zal zijn om net als vorig jaar wekelijks een verslag te doen van de voorbije trainingsweek.

Momenteel zijn de Ventousekes nog in rust en wordt er een onderhoud trainingsprogramma afgewerkt. Het is de bedoeling dat het officiële trainingsprogramma van start zal gaan vanaf zondag 08/01/2012.

Via deze wil ik de Ventousekes, de vrienden, sympatisanten en hun familie het allerbeste toewensen voor 2012.

Greetz.

Pluchken Teddy.

Iedereen loopt op ralenti ... wedstrijden als tussendoor ... wachten op nieuwe uitdagingen

De Ventousekes zijn na hun avontuur op de Mont Ventoux in een zwart gat terecht gekomen. Wij zijn het er onderling over eens dat volgend jaar de Kale berg vanuit Malaucène zal worden bedwongen, doch een uitdaging voor het najaar hebben wij niet onmiddellijk gevonden. Wij zullen wel enkele mooie wedstrijden uitzoeken, wij denken dan ondermeer aan Dwars door Hasselt, de Chickenrun in Meldert en niet te vergeten onze jaarafsluiter, de Santarun in Antwerpen.

Vorige week zaterdagavond is L8 aangetreden in de Midzomernachtrun te Gent. Het is een mooie loop geworden doorheen het verlicht historisch centrum van Gent, de uitgangsbuurt van de studenten en het "glazen straatje". Ja, wij hebben onze ogen de kost kunnen geven.

Alhoewel, ikzelf was eens in vorm en heb niet bepaald een wandeltempo opgelegd aan mijn metgezellen. De bedoeling om Stokstaartje te volgen was een kort leven beschoren en het was reeds voor de start duidelijk dat er twee of drie groepjes zouden worden gevormd.

Even voorbij de 10 Km heeft ons Duvelken te kennen gegeven dat wij de laatste kilometer rond de 5 minuten hadden gelopen en dat dit iets teveel van het goede voor hem was. Ons Duvelken, Johan en Michel hebben hierop hun tempo wat laten zakken en hebben zodoende ons Duracelleken en mijzelf laten gaan. Samen met ons Duracelleken - die in de namiddag al 10 Km had gelopen in Affligem - heb ik dan de laatste 5 Km gelopen. Ik was blij met het resultaat, maar meer met het feit dat ik nog eens sinds lang tijdens een wedstrijd mijn tempo had kunnen opbouwen. Ook ons Zoignapken heeft in Gent - ondanks haar vrees voor de steile stukken in de omloop - een pracht prestatie afgelegd, zij heeft haar wedstrijd uitgelopen zonder een keer te stappen. Ons Stokstaartje is er in geslaagd om als laatste over de aankomstlijn te lopen.

Vorige zondag zijn drie Ventousekes (ons Duracelleken, onzen Tien en mijzelf) samen met enkele marathon-kilometervreters (Geert, Michael en Hendrik) om 07u30 afgezakt naar Sint Lievens Houtem om er deel te nemen aan de Livinusrun (29 Km). Deze wedstrijd was mij aangeraden door een collega die deze loop vorig jaar in zomerse temperaturen (+ 30°C) heeft gelopen. Na het afhalen van de borstnummers bleek dat wij slechts met 39 lopers zouden deelnemen aan de langste afstand. Op de autobus die ons naar Gent zou brengen was dan ook nog meer dan plaats genoeg.

Om 08u30 is aan de Sint Baafskathedraal de start gegeven voor een loop doorheen het Vlaamse landschap richting Sint Lievens Houtem. Via ondermeer Moscou, Merelbeke, Gontrode, Melle, Oosterzele zijn wij langs veldwegen, onverharde wegen terug gelopen.

De marathonlopers hebben zich onmiddellijk in een kopgroepje gepositioneerd en wij hebben ze pas teruggezien in Café Pallieter bij het afhalen van ons deelnemersgeschenk.

De eerste 15 Km zijn de Ventousekes bij elkaar gebleven. Pas na een "Dieter De Leuseken" van ondergetekende, zijn onzen Tien en ons Duracelleken ontploft en van mij weggelopen. Ikzelf ben mijn eigen tempo blijven lopen. De benen draaiden vierkant na voor mij persoonlijk een veel te vlugge start. Ondanks het minder gevoel in de benen ben ik toch nog blij met mijn prestatie.

De marathonlopers waren na de loop best tevreden van de wedstrijd, het parcours. Er is zelfs gesproken volgend jaar terug te komen naar Sint Lievens Houtem. De afwezigen hadden ongelijk.

Ons Zoignapken en ons Stokstaartje zijn samen met nog enkele Alvalietertjes gaan lopen in Oostende. Tot op heden hebben wij nog geen nieuws ontvangen van hen, dus wij mogen hopen dat zij de finish hebben gehaald en niet per ongeluk de ferie naar Dover (England) hebben genomen.

De cirkel is rond ... beter laat dan nooit ... iedereen heeft uiteindelijk zijn koosnaam

Het is niet simpel om iets geschreven te krijgen wanneer de uitdaging, het doel waarvoor deze blog nu toch alweer een tweetal weken achter de rug is. Tijdens de trainingen deze week zijn er enkele abonnees - met andere woorden enkele nieuwsgierige lezers die de avonturen van de Ventousekes graag op de voet hebben gevolgd - die zich de vraag stelden wat er met het blog verder ging gebeuren of het nu allemaal voorbij is? Zal het blog verdwijnen?

Het blog van Alva L8 : the sky is the limit zal zeker in gebruik blijven tot het einde van dit jaar. Ja, jullie zullen de verdere avonturen en andere perikelen van de Ventousekes kunnen blijven volgen. Afhankelijk van onze doelstelling voor volgend jaar kan het gebeuren dat er een "sequel" van dit blog komt waarop het verhaal wordt overgenomen en verdergaat. Maar zoals gezegd dat ligt nog ver voor ons, is het niet!

Zowel vorige week, als deze week hebben de Ventousekes het rustig aan gedaan. De vermoeienissen van ons Frans avontuur is nog een tijdje goed voelbaar gebleven in de spiertjes, als in het lichaam. Wij hebben de voorbije weken steeds rustige duurloopjes van ongeveer 10 km afgewerkt.

Ons Duracelleken (ja, die berggeit uit Nieuwerkerken) is het frist gebleken. Zij heeft vorige weekend onder een verschroeiende zon nog een wedstrijdje van zo'n 12 km afgehaspeld tegen toch weer een mooie tijd. Ons Duvelken heeft aan de 6 km wedstrijd deelgenomen. Als steunbetuiging aan ons Duracelleken heeft hij haar tijdens haar laatste ronde vergezeld. Beiden waren het er achteraf over eens dat de weeromstandigheden de wedstrijd zeer zwaar hebben gemaakt (te warm, te drukkend en te weinig zuurstof). Ons Duvelken heeft toch een mooie fruitmand gewonnen met de tombola, alhoewel wij allen denken dat hij toch liever ... ja, ge weet wel een ... had gekregen.

Vandaag hebben wij voor het eerst terug een afstand boven de 10 km gelopen, tussen de 15 km en de 16 km om precies te zijn. Dit allemaal ter voorbereiding van de wedstrijden van volgend weekend waaraan de Ventousekes zullen deelnemen.

Onzen Tien gaat volgende week zaterdag in de namiddag samen met onzen Gurt onze kleuren verdedigen tijdens Ten Miles van Affligem. De andere Ventousekes gaan 's avonds naar Gent om er deel te nemen aan de Midzomernacht Run (15 km doorheen een verlicht stadscentrum van Gent). Zoals jaarlijkse traditie tijdens de Santa Run te Antwerpen zal ons Stokstaartje de leiding nemen en het tempo van de Ventousekes bepalen. Omdat het een spektakel wat verlichting betreft blijkt te zijn hebben wij ervoor geopteerd om in de eerste plaats te genieten van al het moois dat wij hopelijk zullen mogen aanschouwen, de wedstrijd kunnen wij later nog eens lopen. Deelnemen is nog altijd belangrijker dan winnen.

Sinds ons verblijf in Frankrijk zijn ons Zoignapken en ikzelf op zoek gegaan naar een koosnaampje voor onzen Pascal. Ik moet zeggen dat het geen gemakkelijke opdracht is geworden.

In eerste instantie hadden wij gedacht om hem ons "lézaarken" (afkomstig van uit het Frans - lézard = hagedis) te noemen omdat hij tijdens onze beroemde en ondertussen ook beruchte légionairs tocht een heel deskundige uitleg heeft gedaan over dit diertje. Het is voor ons te moeilijk en misschien ook wel wat te langdradig om steeds de oorsprong van het koosnaampje te moeten herhalen (alhoewel ons Duvelken er ondertussen ook in bedreven is geraakt, maar dan om heel andere redenen) aan mensen die er niet bij waren.

De tweede koosnaam die wij voor onzen Pascal konden bedenken was : ons "Bacchusken" (afkomstig uit de Romeinse mythologie = god van de wijn, alsmede god van de roes en van dronkenschap). Wij hebben het koosnaampje zeker gekozen voor de kennis die Pascal heeft voor wijn. Op verschillende tijdstippen heeft Pascal getoond dat hij veel wijnkennis heeft en er met heel veel plezier over praat. Ook heeft hij ons laten aanvoelen en ons aangetoond dat het een passie is geworden om te genieten van alles en iedereen tijdens het drinken van een goed glaasje rode wijn.

Vandaar heeft ons laatste Ventouseke zijn koosnaam gekregen : Pascal, alias ons Bacchusken.

 

Home ... sweet ... home

Gisterenmorgen om 05u23 zijn de eerste gsm-alarmen inwerking getreden want het was alweer een belangrijke dag voor de Ventousekes en hun begeleiders, namelijk om 06u00 zou de terugreis naar België aangevat worden. Het was een drukte van jewelste, iedereen was druk doende alle laatste spullen bijeen te nemen en naar het busje te brengen om weg te bergen.

Ons Duvelken had zijn stoute schoenen aangetrokken en was nog snel naar blok B (de kamer van onzen Krollekop en zijn Cindieken) gelopen om wat koffie te halen zodat hij vlug nog wat koffie kon zetten. Zo kon iedereen voor het vertrek nog een slokje verse koffie drinken. Ja, soms heeft ons Duvelken nog goede ideetjes.
Om 06u10 zijn wij dan vertrokken. Met een krop in de keel hebben wij afscheid genomen van onzen Krollekop en zijn Cindieken. Zij blijven nog een weekje langer vakantie in Frankrijk, meer bepaald Grenoble. Om 09u00 zouden zij verder doorreizen.

Zonder al teveel moeilijkheden zijn wij iets over 08u30 Lyon doorgereden, tijde voor onze eerste stop en voor de eerste bestuurderswissel. Ons Duvelken en onzen Tien hebben de volgende 250 km voor hun rekening genomen. Na een iets langere middagpauze hebben ons Peiresaucisken en onze Pascal het stuur in handen genomen om ons opnieuw op een veilige manier zo'n 250 km dichter bij huis te brengen. Onzen Tien en ikzelf hebben het laatste traject afgelegd, omstreeks 18u00 zijn wij veilig en wel in Aalst aangekomen.

Nadat ons Duracelleken en ons Chouken thuis werden afgezet, zijn wij doorgereden naar la casa di Zoignapken. Haar Stokstaartje had via de telefoon al laten weten dat het eten klaarstond en dat alles piccobello was opgeruimd.

De Ventousekes en hun begeleiders zijn allen veilig en wel terug in ons Belgenland, onzen trui van Alva komt ons goed van pas. Het zal weer aanpassen worden aan de temperatuursverschillen en voor velen onder ons is het maandag opnieuw werkendag. Ons Filomeen heeft de spits mogen afbijten en zij is vandaag om 16u00 al gaan werken.

Zoals ons Duracelleken reeds heeft verwoord had deze onderneming niet kunnen slagen zonder de inzet van ons Zoignapken. Vooral het werk dat zij achter de schermen (ja, achter ons gat) heeft gedaan ... chapeau. Bedankt Zoignapken voor dit alles.

Ook alle begeleiders verdienen een pluim voor de steun en de support die zij hebben gegeven voor -, tijdens - en na onze uitdaging. Ook voor hen een dikke mercie.

Voor de thuisfronters die ons een riem onder het hart hebben gestoken via sms, telefoon en mail ook een welgemeend dank u wel. Ook deze steun - ondanks de honderden kilometers afstand - heeft ons zeer zeker goed gedaan en was ook nodig om ons de innerlijke kracht te geven door te zetten en vol te houden.

Home ... sweet ... home, but now already thinking about ... next year.

terug thuis

18u  Ik (Duracelleke) wordt thuis afgezet. We nemen afscheid van mekaar en met een beetje spijt in het hart stap ik onze garage binnen. Ik geef mijnen Marc een dikke kus en kijk een beetje argwanend rond maar alles ligt hier netjes, zelfs geen berg afwas te bespeuren. Ook hier is het blijkbaar goed verlopen. Ik maak mij een tasje koffie (alongé) en begin te mijmeren. Deze week was echt een week die niet meer uit mijn geheugen zal gaan. Niet alleen door de prestatie (eventjes was ik toch in paniek) maar ook door de vrienden. Vooral Big Mama wil ik bedanken, die echt alleen maar aan ons ( de lopers ) heeft gedacht en reeds van thuis uit al van alles (serieus en niet serieus) bedacht had. Nen dikke merci hiervoor !!!! Maar ook zonder de begeleiders-wederhelften van de mannen en ons chouken zou het zeker niet zo speciaal geweest zijn. Ook nen dikke merci hiervoor. De bloemen (of koeken) zullen zeker volgen.
Nog eens bedankt
Duracelleke

Een laatste keer leven als ... god in Frankrijk

Na het ontbijt van deze morgen zijn wij met z'n allen naar de markt in Carpentras gereden. Opnieuw zijn er koopjes gedaan, doch iedereen was het er over eens dat de markt te Bédoin niet te kloppen is wat betreft sfeer en authenticiteit.

Na een dagschotel te hebben gegeten in een plaatselijk restaurant, zijn wij via de Cave te Beaumes de Venise naar het rustieke dorpje Séguret gereden. In Séguret hebben wij ons tegoed gedaan aan artisanaal bereide ijskreem, alsook de sight-seeing werd gesmaakt.

Ons Peiresaucisken, ons Duracelleken, onzen Tien, ons Duvelken en ikzelf zijn vervolgens nog eens teruggereden naar Malaucene om een aandenken aan ons avontuur aan te schaffen. Op weg naar Malaucene is onze onderneming, alsook de voorbereiding over de tongen gegaan. Ook zijn afspraken naar volgend jaar toe gemaakt en eventuele aanpassingen zijn geopperd. Het is ondertussen duidelijk geworden dat de Ventousekes hun hart hebben verloren aan de Mont Ventoux, de Vaucluse en de Provence.

Na het avondeten heeft ons Duvelken (onzen Légionair) zijn manschappen nog eens tot de orde geroepen en is er nog een parade gehouden en en eresaluut ter attentie van Big Mama en de andere begeleiders.

Deze reis zal velen onder ons bijblijven. Volgende one-liners zullen bij velen een glimlach oproepen : "Een manchken geven."; "Dat ding wordt 75cm groot, maar vanaf 50 jaar begint dat te krimpen."; "Onzen Légionairé.".

Iedereen heeft vandaag een tweeledig gevoel : enerzijds zijn wij blij dat wij naar huis kunnen gaan, anderzijds hebben wij spijt dat wij deze mooie omgeving moeten verlaten omdat onze vakantie ten einde is.

Bij leven en bij welzijn ... volgend jaar zijn wij terug, hopelijk met even mooi weer als dit jaar.

Le Toulerenc ... waterwandeling ... even met de beentjes onder tafel zitten en genieten ...

De keukenploeg van deze morgen (onzen Krollekop en zijn Cindieken) hebben geen moeite gespaard om ons een ontbijt met spek met eieren voor te schotelen. Achteraf bekeken bleek dit wel meer dan nodig te zijn voor diegenen die voor de wandeling onder begeleiding van onzen Krollekop (gids van de dag) hadden gekozen.

Omstreeks 10u00 hebben wij aangezet richting Saint Léger du Ventoux vanwaar wij de wandeling zouden starten. Onzen Krollekop, ons Duracelleken, ons Zoignapken, onzen Pascal, ons Peiresaucisken, ons Duvelken en ikzelf zijn de deelnemers aan de geplande wandeling.

De wandeling is volgens onzen Krollekop in twee delen op te splitsen, een gedeelte is droog en volgt de loop van de rivier Le Toulourenc, het tweede gedeelte volgt de bedding van de rivier (kortom door het water). Volgens onze gids kan het water tot halverwege de borstkas komen. Iedereen voorziet zich van zwemkleding, alsook van droge kleding voor achteraf. Wij hebben ons allemaal goed voorzien van drinken en eten (bananen en wat droge koekjes). Iedereen is klaar voor een avontuurlijke onderneming langs onbekend terrein.

De wandeling op het droge gedeelte verliep vlot, doch was bij momenten zwaarder dan deze van gisterenmorgen (Dentelles de Montmirail). Het looppad was beter te belopen maar er dienden opnieuw verschillende hoogtemeters gemaakt te worden. Tijdens deze tocht zijn wij verschillende malen onder de indruk geweest vanwege de prachtige uitzichten, alsook van de grote variatie aan flora dat wij hebben opgemerkt.

Na ongeveer 2 uur bereikten wij de startplaats voor de wandeling doorheen de bedding van Le Toulourenc. Ons Duvelken heeft aanvankelijk verwoede pogingen gedaan om zijn bottines droog te houden. Al snel heeft hij moeten inzien dat dit een gevecht tegen de windmolens zou worden.

Zowel ons Zoignapken, als ons Duracelleken hebben zich vandaag heel sportief en dapper opgesteld, zij waren trouwens omringd door een schare gentlemen die steeds een hulpvaardige hand boden wanneer het water nog eens iets te diep bleek te zijn. Halverwege de waterwandeling hebben wij het geluk gehad een plaatsje aan te treffen waar het mogelijk was een groepsfoto te maken. Door omstandigheden hebben wij een tweede foto moeten maken. Opnieuw is dit avontuur uitgedraaid in een onvergetelijke gebeurtenis dat wij ons zullen blijven herinneren als : "Expeditie Duvelken - The great Legionair". Zelfs onderwater heeft ons Duvelken zijn mannetje weten te staan, vanuit een grot komen opduiken was voor hem ook geen probleem vandaag. Ook vandaag zijn er opnieuw legendarische filmopnames gemaakt (Alva in de gloria).

Na nog eens 4 uur wandelen bereikten wij opnieuw het startpunt, alsook het busje. Iedereen had zo'n dorst gekregen van deze expeditie, dat een terrasje niet te vermijden was. Dit vonden wij in Brantes.

Thuis hebben wij met zijn allen nog een aanval gedaan op onze keuken om de verbruikte calorieën opnieuw aan te vullen.

Iedereen was moe, maar o zo tevreden.

Om 20u00 staat er nog een etentje op het programma in een leuk restaurantje hier in de onmiddellijke omgeving. Ik denk dat wij dit zeker verdiend hebben na de prestaties van de afgelopen dagen.

Smakelijk.

Pluchken Teddy.

 

The day after ... wandelingsken maken ... wijndegustatie ... BBQ ...

Deze morgen een beetje uitgeslapen, het was toch iets over acht uur toen blok A is opgestaan. De keukenploeg was al volop in actie, ons Anneken en ons Duvelken hadden eitjes gekookt. Onzen Pascal en onzen Krollekop waren al met de fiets vertrokken om brood bij de bakker in het dorp. Kortom het was weer af. Voor ons Duvelken was er wel een speciaal recuperatie ontbijt voorzien.

Na het ontbijt hebben wij ons in twee groepjes gesplitst : de dames (ons Zoignapken, ons Paparazzi Chantalleken, ons Anneken, ons Filomeen en ons Cindieken) zijn naar de markt in Malaucene gereden; de Ventousekes (ons Duracelleken, onzen Tien, onzen Pascal, onzen Krollekop, ons Duvelken en ikzelf) zijn samen met ons Chouken een wandelingsken gaan maken in de Dentelles de Montmirail. Rendez-vous punt voor beide groepen was restaurant "Lou Castelet" in Baumes de Venise omstreeks 13u00.

De wandeling van de Ventousekes is vlot verlopen, opnieuw zijn verschillende hoogtemeters overwonnen. De spieren bleken naar behoren - de meesten hadden een beter gevoel - en zonder al teveel last te marcheren. Er was op een bepaald ogenblik zelfs het voorstel om op donderdag de Mont Ventoux vanuit Malaucene nog eens op te lopen. De panoramische zichten die wij hebben kunnen zien waren fantastisch. Iedereen was het er over eens dat de wandeling meer dan de moeite waard was.

Na het eten zijn beide groepen opnieuw gesplitst : de dames (ons Duracelleken heeft de plaats van ons Anneken ingenomen) zijn naar de vakantiewoning teruggereden om alles voor te bereiden voor de avond-BBQ; de Ventousekes en ons Chouken zijn op wijndegustatie gegaan.

Voor ons vertrek hebben wij allen samen nog snel een bezoekje gebracht aan het kerkje van Baumes de Venise. Onze verbazing was groot toen wij in het kerkje ontdekten dat ons Filomeen er een heiligenbeeld heeft staan.

Nadat eerst Domaine Les Bernardins werd bezocht, zijn vervolgens : de Cave de Baumes de Venise, Domaine Le Clos de Caveau, de Cave de Vacqueyras en de Cave de Rasteau aangedaan. De nodige rantsoenen witte -, rosé - en rode wijnen, alsook le vin doux werden gedegusteerd en gekocht. Opnieuw kregen de Ventousekes het moeilijk ... en erg zwaar. Gelukkig was er onzen Krollekop (BOB van dienst) om ons huiswaarts te rijden.

De dames hebben opnieuw nieuwe outfits gekocht (rokjes, kleedjes, tuniekjes, ...). Enkele dames zullen vrijdag op de markt in Carpentras moeten uitkijken naar een nieuwe valies om alle nieuwe stukken in op te bergen. Ons Zoignapken heeft als een volleerde mannequin haar laatste outfit aan het zwembad geshowd.

De BBQ was zeer lekker. De merguez-worstjes, de kalkoenbrochetten, de steaks, de lamskoteletten waren zeer lekker. De keukenprinsen (ons Duvelken en onzen Tien, bijgestaan in de keuken door onzen Pascal en ons Peiresaucisken voor de marinade van het vlees) hebben hun opdracht zeer gedreven uitgevoerd. Ikzelf heb samen met ons Zoignapken en met ons Peiresaucisken de Jeroen Meuskes-aardappelen klaargemaakt (aardappel met kruidenboter in zilverfolie). De keukenprinsessen (ons Zoignapken, ons Filomeen, ons Cindieken, ons Duracelleken en ons Paparazzi Chantalleken) hebben zich uitgesloofd voor de groentenschotels.

Iedereen is het er opnieuw over eens dat onze dag geslaagd was, er gaan zelfs stemmen op dat deze dag zwaarder was dan onze heroïsche prestatie van gisteren.

Pluchken Teddy.

D-day ... from zero ... to hero

Om 05u00 heeft ons Duracelleken blok A gewekt. Het opstaan verliep niet al te vlot, doch iedereen was duidelijk begaan met het doel van onze uitdaging. Onze Pascal is onmiddellijk in zijn sloffen gesprongen en is het ontbijt gaan klaarzetten. Blijkbaar was blok A een half uurtje te vroeg opgestaan. De pasta, de havermoutpap met honing, het brood met confituur en/of honing werden gesmaakt.

Tijdens het ontbijt genoten wij van de zonsopgang, alsook van de "Kale Berg". Deze lag ons uitdagend te aanschouwen, eerst in de schaduw, later in de opkomende ochtendzon.

Naar dagdagelijkse gewoonte heb ik ook deze morgen mijn welgemeende groet gebracht aan die "joekel van de Vaucluse".

Na het ontbijt zijn enkele Ventousekes nog een klein tukje gaan doen op bed, kwestie van de zenuwen onder controle te houden. Anderen brachten nog enkele bezoekjes aan het toilet (de darmtransit). Iedereen had duidelijk zijn eigen manier om met de opkomende stress om te gaan.

Om 07u00 zijn wij vertrokken richting startplaats Bédoin om zoals voorzien te starten om 08u00. Omstreeks 07u45 bereikten wij de startplaats. Op 0u - 15min zijn enkele Ventousekes overgegaan tot het afplakken van de tepels, om 0u - 10min zijn de eerste gellekes naar binnengewerkt. Even voor het startuur zijn de laatste grote en kleine boodschappen gedaan in een nabij gelegen woning (eigendom van mensen uit Denderleeuw). Ons Chouken geeft snel nog enkele Ventousekes een Immodium (kwestie van een Dieter De Leuseken te verbannen).

Om 08u00 staan de Ventousekes aan de startlijn klaar voor een nieuw avontuur, een sprong in het onbekende. Iedereen moedigt elkaar nog een laatste keer aan. Dan is daar ons begeleidingsteam dat het startsein geeft : drie, twee, een ...

Tot het begin van het bos (+/- 6km) gaat het nog vrij vlotjes. De Ventousekes zijn op dat ogenblik reeds in twee groepjes gesplitst. Ons Duvelken en onzen Krollekop volgen een zeer strak schema en zij houden zich hier zeer strikt aan. Ons groepje bestaat uit : ons Duracelleken, onzen Pascal, onzen Tien, ons Peiresaucisken en mijzelf.

Eenmaal in het bos meldt onzen Pascal dat het tempo te strak is en dat ons Pluchken Teddy het tempo moet aangeven. Onzen Tien en ons Peiresaucisken worden teruggefloten. Na Km 12 krijgt ons Peiresaucisken het moeilijk en dient hij ons groepje te verlaten, hij blijft voor het groepje van ons Duvelken en onzen Krollekop uitlopen.

 

Ondertussen heb ik mijn mp3-speler op mijn gsm in werking gesteld en geef op die manier enige muzikale ondersteuning aan ons groepje. Na de passage aan Chalet Reynard steekt onzen Tien een tandje bij en laat ons groepje achter zich. Zowel onzen Pascal als ikzelf krijgen het even voorbij Chalet Reynard behoorlijk lastig, de eerste symptomen van spierkrampen steken de kop op. Ons Duracelleken geeft snel nog een massage aan onzen Pascal en zet dan de achtervolging op onzen Tien in. Even voorbij het standbeeld van Tom Simpson krijg ik de eerste krampen in zowel de kuiten, als de dijbeenspieren.

De laatste kilometer is zeer zwaar. Het weerstation - ons einddoel - blijft nog steeds behoorlijk veraf liggen. Plotseling zie ik ons Duracelleken op de weg boven mij dartel rondhuppelen. Ik denk dat zij de verkeerde afslag heb genomen, doch zij is reeds aangekomen en komt de andere Ventousekes morele ondersteuning geven. Moe, uitgeput en tevreden bereik ik de eindstreep.

Alle Ventousekes hebben de top van de Mont Ventoux bereikt. Voor de statistieken, zie hier de results : ons Duracelleken (3u08), onzen Tien (3u12), onzen Pascal (3u15), Pluchken Teddy (3u19), ons Peiresaucisken (3u33), ons Duvelken en onzen Krollekop (3u40).

 

De publieke belangstelling en de aanmoedigingen op de top hebben ons enorm veel genot gegeven. Vandaag zijn de Ventousekes van zero ... naar hero gegaan.

Onze onderneming had echter niet kunnen slagen zonder de medewerking van ons begeleidersteam, onder de adekwate leiding van Big mama (alias Zoignapken), bestaande uit : ons Anneken (driver van dienst van het busje), ons Paparazzi Chantalleken (driver van dienst van de Q5), ons Cindieken, ons Filomeen en ons Chouken. Zonder hun goede zorgen was onze uitdaging niet gelukt. Punctueel stonden zij de Ventousekes op de afgesproken plaatsen op te wachten om ons onze drankbidons en onze gellekens aan te reiken. Lieve dames vanwege de Ventousekes een welgemeende dank en een dikke proficiat voor de support.

Onze dank gaat uit naar ons Duvelken die voor een uitstekende sponsor heeft gezorgd om onze onderneming tot een goed einde te brengen. Alhoewel iedereen al kan raden wie dit wel mag zijn ...

Pluchken Teddy.

Slaapwandelaars .... naar de markt ... uitrusten ... laatste afspraken ...

Sedert afgelopen nacht hebben de Ventousekes een nieuwe bewoonster bij, 't is te zeggen er heeft zich iemand ge-out als slaapwandelaarster. Dat ons Zoignapken graag een wandelingsken maakt weten wij allemaal, maar dat zij nachtelijke wandelingskes maakt was ons niet gekend. Stokstaartje heeft ons dat niet meegeven bij ons vertrek.

Deze morgen omstreeks 04u30 moest onzen Pascal naar het toilet voor een kleine boodschap. In het donker is hij naar het toilet gesukkeld. In het toilet hoort onzen Pascal dat er iemand naar het toilet komt, om de anderen niet te wekken fluistert hij dat het toilet bezet is. Onzen Pascal ziet Zoignapken binnenkomen, zij heeft hem niet gehoord ... zij heeft namelijk haar quies (oorstoppen) in. In het donker betast ons Zoignapken onzen Pascal. Onzen Pascal is hier zo van onder de indruk, dat hij op weg naar zijn bed tegen de kast aanloopt.

Het ontbijt kon niet meer stuk met dit hilarisch nachtelijk verhaal vanuit het nachtverblijf A (van de eenzaten).

Na het ontbijt vertrekken enkele Ventousekes naar de wekelijkse markt in Bédoin. Iedereen is onder de indruk de grote en het aanbod van de markt.

De dames hebben hun hartje kunnen ophalen aan de vele kraampjes, zowel nieuwe outfits, als geschenken werden aangeschaft. Wij hebben ons nog moeten haasten of wij konden de noodzakelijke en dringende boodschappen op onzen buik schrijven. De marktkramers waren reeds begonnen met het opkramen.

Dankzij onze trainingsschema was het voor de Ventousekes en hun aanhang een koud kunstje om een tandje bij te steken. Tevreden keerden wij huiswaarts richting vakantiewoning.

Omstreeks 15u10 is ons Peiresaucisken vertrokken naar Avignon om er zijn Paparazzi Chantalleken af te halen aan het station waar zij zou aankomen met de TGV vanuit België. Om het koppeltje in alle rust de hereniging te laten vieren, hebben de Ventousekes besloten een siësta te houden rond het zwembad of om een partijtje te ping-pongen.

De Ventousekes mogen op hun blote knieën een schietgebedje maken voor alweer een voortreffelijk keukenteam dat opnieuw een lekkere maaltijd heeft klaargemaakt : kippeborst, rijst met wok-groentjes. Supper lekker.

Voor ons Duvelken had ons keukenteam op zijn verzoek een speciale maaltijd moeten samenstellen. Ons Duvelken is een man van gewoontes en hij weigert hiervan af te wijken. Voor een belangrijke wedstrijd bestaat zijn maaltijd - ondanks de afgunst van onze trainers - uit : koude ravioli met een lekkere ijskoud duvelken.

Voor de Ventousekes zal het snel ochtend zijn want de haan zal vroeg kraaien.

The final countdown is begonnen ...

De eerste morgen ... relaxen aan het zwembad ... op verkenning

Deze morgen is iedereen goedgemutst ontwaakt na een deugddoende nachtrust. De vogeltjes waren er reeds vroeg bij en tjilpten prachtige melodietjes.

Gisterenavond om 23u30 zijn onzen Krollekop en zijn Cindieken (zijn Carine) aangekomen. Met hun tweetjes hebben zij er minder lang overgedaan dan ons om de vakantiewoning te bereiken. Onzen Krollekop heeft gisterenmorgen nog de zaterdagmarkt in Aalst gedaan met zijn nieuwe wagen. Na de markt vlug naar huis om tegen 13u30 de heenreis aan te vangen. Geen gelanterfant, onmiddellijk volle gas naar Mollans sur Ouvèze.

Iedereen heeft zich op het buitenterras verzameld. Na iedereen een goede morgen te hebben gewenst, breng ik nog een nederige groet aan mijn grootste concurrent van aanstaande dinsdag. Uw nederige dienaar groet u, doch ik hoop van harte u woensdagochtend als verliezer te kunnen begroeten.

De morgen samen met onzen Pascal naar de bakker in het centrum van Mollans gefietst. Zes Franse broden en zes croissants en zeven choladekoeken later terug naar onze vakantiewoning om de hongerigen van eten te voorzien. De terugweg loopt een beetje bergop. Heb ik toch niet opnieuw de pech (zoals een viertal jaar terug) dat het versnellingsapparaat niet naar behoren werkt, zodat ik het klimmetje met een groter verzet moet oprijden. Onze Pascal heeft zich hiervoor verontschuldigd en zijn verontschuldigingen zijn aanvaard.

Tijdens ons ontbijt laat de zon zich van haar mooiste kant zien. Het ontbijt is fantastisch, de zon, de tjiltpende vogeltjes, het uitzicht. Gewoon prachtig ...

Na het ontbijt gaan de dames samen met onzen Tien en onzen Pascal naar de supermarkt om de nodige inkopen te doen. Met een behoorlijk lang en uitgebreid lijstje gaan zij op pad. De andere Ventousekes blijven in de vakantiewoning om een uitstap voor de namiddag uit te stippelen. 

Onzen Krollekop en ikzelf zijn door onzen Pascal aangeduid om de honeurs waar te nemen gezien onze voorkennis van de omgeving. Na kort beraad besluiten wij een wandeling in de Dentelles de Montmirail te maken omdat men de keuze heeft in een moeilijke (met wat klimwerk) en een vlakke wandeling.

Nadat de boodschappen zijn uitgeladen wordt er een algemene rustpauze ingelast rond het zwembad.

De voorbereidingen van het avondeten worden besproken. Onzen Krollekop en ikzelf nemen het heft in handen en wij gaan aan de rand van zwembad over tot het "patattenjassen". Binnen geen tijd moet een zakje van 5 kilo eraan geloven. Alles verloopt onder het goedkeurend oog van ons Duvelken, meester opzichter van dienst.

Tijdens het middagmaal wordt de knoop doorgehakt, de verkenning zal deze namiddag gedaan worden. Iedereen is het erover eens dat de spanningen te hoog zijn om de verkenning uit te stellen tot maandag. Vol goede moet vertrekken wij omstreeks 15u00 richting Bédoin.

De Ventousekes vertrekken vol goede moed. Ons Duracelleken ziet het al niet meer zitten wanneer zij die molshoop van dichtbij te zien krijgt. Ons Chouken (Karine D) weet ons Duracelleken te overtuigen dat alles "plat" is en dat dat  geen probleem voor haar mag betekenen. Telkens wanneer er een steil stuk onder de wielen passeert, hoor je ons Duracelleken voor zichzelf zeggen het is plat ... het is plat.

De verkenning is ook voor ons Anneken (chauffeur van dienst van het busje aanstaande dinsdag) een hele verheldering. Zij ziet het zitten om met het busje de Mont Ventoux op te rijden. Voor de groep is het een hele geruststelling dat wij na onze uitdaging toch nog naar beneden zullen geraken, want tot nu toe hadden wij nog geen bestuurder voor het busje.

Tijdens de rit naar de top van de Mont Ventoux hebben wij volgende rendez-vous punten aangeduid : op 3km, op 6km, op 11km, op 13km, op 16km en op 19km. Tijdens de uitdaging moeten de begeleiders zien of zij samen blijven op dat er een opsplitsing noodzakelijk is. Alles zal afhankelijk zijn van de tijden die tijdens het oplopen tussen de groepen zal ontstaan.

Na een terrasje op de top van de Mont Ventoux, zijn wij huiswaarts gereden voor het avondmaal. De kookploeg heeft zich opnieuw van zijn beste kant laten zien. Gisterenavond zeer lekkere spaghetti van ons Anneken. Vandaag stond op het menu twee soorten vis, gebakken aardappeltjes met sla, tomaat, komkommer en geraspte wortelen. Als het elke dag zo lekker zal zijn zullen wij op het einde van onze vakantie wel enkele kilootjes zijn aangekomen.

Morgen gaan wij naar de markt in Bédoin en daarna gaan wij ons Paparazzi Chantalleken ophalen in Avignon. Ons Peiresaucisken snakt naar zijn Paparazzi Chantalleken, voor zijn gemoedsrust is haar aanwezigheid van groot belang.
Na het avondeten is ons Zoignapken nog met een speciale verrassing komen aandraven. Vanuit ons Belgenland had zij voor de Ventousekes aanmoedigingen mee. Gedurende een klein anderhalf uur heeft zij ze ons allemaal voorgelezen. De aanmoedigingen hebben deugd gedaan. Voor mijzelf is het zelfs emotioneel een beetje zwaar geworden (bedankt Poesken). Via deze weg willen wij alle bewonderaars bedanken voor de woordjes van steun, het doet veel plezier te vernemen dat onze uitdaging zoveel mensen beroert. Thanks, de Ventousekes zorgen voor de rest.

The day after tomorrow ... is d-day.

Vroeg uit de veren ... afscheidnemen van dierbaren ... rijden richting Kale Berg ... eindelijk ter plaatse ...

Om 03u00 gaat de wekker af. Opstaan na een veel te korte nachtrust - te lang bij Zoignapken blijven hangen na het inladen van de valiezen. Onzen Tien nog in paniek aan de lijn gehad want een van de voorlichten blijkt defect te zijn. Kort gezegd opnieuw enkele stressmomenten bij op het laatste ogenblik en wij hebben er nog niet genoeg.

Om 04u15 gaan wij tevoet naar Zoignapken en Stokstaartje na afscheid te hebben genomen van onze wederhelft. Ons Inge verzekert het thuisfront want onzen kleinsten moet stage lopen en durft weleens vergeten op te staan. Met spijt in het hart nemen wij afscheid van elkaar.

Bij aankomst bij Zoignapken en Stokstaartje blijken ons Duvelken en zijn wederhelft reeds van de partij te zijn. Enkele ogenblikken later komt ook onzen Pascal aan. Het is nu wachten op onzen Tien en zijn Anneken met het busje en ons Peiresaucisken met zijn Q5. Beiden zijn iets later.

Om 04u40 zetten wij aan om ons Carine D en ons Duracelleken op te halen. Nadat ons Duracelleken afscheid heeft genomen van haar Marksken en beloofd heeft de Mont Ventoux te zullen bedwingen, vertrekken wij richting E40.

Net voor het verlaten van het centrum van Nieuwerkerken kregen wij een eerste verrassing te verwerken. Onzen Gurt en zijn jongste bengel Dieter stonden er ons op te wachten, de camionette bekleed met een spandoek van drie op drie. Met de slogan "Hip Hop Hop. De Mont Ventousekes naar de top." Een betere riem onder het hart als ondersteuning voor dergelijke onderneming kan men zich niet bedenken. Met spijt in het hart dienden wij onzen Gurt achter te laten in ons Belgenland. Ja, er zijn inderdaad nog mensen die moeten werken ook.

Vervolgens zijn we om 05u30 de eigenlijke reis kunnen aanvatten. Dankzij een goede regeling van de bestuurders van beide voertuigen is de reis op zich zeer vlot verlopen. In totaal hebben wij vier beurtrollen van 2u30 elk gehad, waarna een kleine pauze van ongeveer een half uurtje volgde. Uiteindelijk zijn wij om 17u10 op onze bestemming aangekomen.

Nadat de kamers zijn verdeeld en onze koffers zijn uitgeladen, kunnen wij beginnen met het genieten van ons verblijf en van de omgeving. Vanaf de ontbijttafel kunnen wij onze uitdaging in al zijn glorie bewonderen.

De ene Ventouseke is al meer gecharmeerd dan de andere.

Morgen, zondag plannen wij een wandeling in de omgeving. Juiste bestemming is nog niet gekend, er zijn verschillende mogelijkheden. Er moet ook nog wat voorraad ingeslaan worden, dus er zal wel eerst voor de innerlijke mens gezorgd worden.

Maandag is het markt in Bédoin, het plan is opgevat om dan de Mont Ventoux te gaan verkennen. Zodoende hebben wij twee vliegen in een klap gevangen (toeristische uitstap + prospectie en planning). Na onze verkenning zullen wij moeten doorrijden naar Avignon om ons Paparazzi Chantalleken af te halen die met de TGV vanuit België aankomt.

Zonder het te beseffen komt onze uitdaging steeds dichterbij ...

't Is bijna zover ... in de dagboekkamer bij Big Mama ... de laatste stress-stuiptrekkingen ...

Nog tweemaal slapen en wij vertrekken met z'n dertien naar Mollans sur Ouvèze, naar onze vakantiewoning La Piélardière. De een al wat zenuwachtiger dan de ander. Stress of geen stress, iedereen kijk er in elk geval naar uit.

Sinds maandag zijn de verschillende Ventousekes naar de dagboekkamer van ons Big Mama, alias ons Zoignapken geroepen om er onderworpen te worden aan een zeer professionele bevraging. Onze hersenspinselen, onze zieleroerselen zijn bevraagd. Alles is vakkundig opgenomen met een digitale videorecorder. Ons Stokstaartje heeft de eindregie op zich genomen en zal voor ons nageslacht een leuke compilatie samenstellen, althans dat hopen wij van harte.

Ikzelf had de eer om maandag als eerste de vuurproef te doorstaan. Na mij zijn onzen Krollekop op dinsdag, onzen Tien en ons Duvelken op woensdag de revue gepasseerd. Normaal gezien zijn ons Duracelleken en onzen Pascal vandaag bij ons Big Mama langsgeweest. Ons Peiresaucisken zal morgen de rij sluiten.

Momenteel de meesten bezig de laatste hand te leggen aan de reiskoffer, enkele hebben dit reeds achter de rug en hebben hun reiskoffer al tot bij ons Zoignapken gebracht.

Morgen, vrijdag 20/05/2011, gaat onzen Tien om het busje. Om 20u hebben wij afspraak bij ons Zoignapken om zowel het busje, als de wagen van ons Peiresaucisken te laden. Kwestie van geen tijd te verspillen bij ons vertrek zaterdag om 04u30.

Ik denk dat eens mijn reiskoffer gepakt zal zijn, ook de stress zal afnemen tot het moment daar is dat wij voor onze uitdaging zullen staan. Dinsdag 24/05/2011 is al D-day vooropgesteld. Wanneer wij de weerkaart voor volgende week bekijken, dan zien wij dat als maximum temperatuur 28° Celcius wordt gegeven met 75% kans op zonneschijn. Enig minpunt is de wind (windkracht 4) uit het noordwesten. Voor de andere dagen is het weer, alsook de wind bijna identiek. Naar alle waarschijnlijkheid zal dinsdag ook D-day blijven.

Wij hebben wel dat voordeel dat wij de Mont Ventoux vanop ons terras kunnen bewonderen. Het zal een kleintje zijn om te zien of wij het erop zullen kunnen wagen de uitdaging aan te gaan.

France, here we come.

Af en toe eens de benen strekken ... checklists maken om toch maar niets te vergeten ... nog meer stress ... onze oprechte dank

Volgende week, deze tijd, beginnen wij naar alle waarschijnlijkheid aan onze verkenning van de "Kale Berg". Tijdens deze verkenning gaan wij kijken welke plaatsen het best geschikt zijn voor de bevoorradingen. Er is gezegd om elke vijf kilometer een bevoorrading te houden, doch er zijn ook voorstanders voor een kortere bevoorrading (bvb. om de drie kilometer). Dit moet zeer zeker nog worden bekeken en besproken.

De eerste recuperatieweek zit er op. Iedereen heeft de laatste zware duurlooptraining van vorig weekend goed doorstaan. De recuperatielopen (+/- 10 km) zijn vlot afgewerkt en dit tegen een rustig duurlooptempo. Alhoewel dit rustige tempo voor sommigen (onzen Tien en ons Duracelleken) weer iets te traag was. In hun ogen waren wij net een bende "tamzakken", die misschien beter bij een wandelclub zouden aansluiten. Ja, met het excuus van "wij kunnen niet trager" moeten ze bij ons niet afkomen. Als wij klein waren hebben wij ook "met mes en vork moeten leren eten".

Dat iedereen er fysiek ver doorzit (behalve ons Duracelleken dan) is goed hoorbaar aan de kommentaren voor -, tijdens - en na de training. Onzen Tien en ikzelf zijn de laatste week ontzettend moe geweest, wij konden bij wijze van spreken bijna ter plaatse in slaap vallen. Onzen Krollekop had dan weer wat last aan de gewrichten. Ons Duvelken heeft enkele trainingen aan zich laten voorbijgaan, zodoende had hij de laatste 2 weken nog maar twee trainingen afgewerkt. Zijn bezoeken aan de fitness (ondanks een verlenging van zijn abonnement) hebben ook te wensen overgelaten. Hij vreest dan ook een fysieke achterstand opgelopen te hebben ten overstaan van de andere Ventousekes. Om dit te compenseren heeft hij enkele snode plannen bedacht : om ons Peiresaucisken een hak te zetten gaat hij iedereen een wedstrijdnummer geven (psycologische beïnvloeding); in mijn drankbidons gaat hij zout doen om mijn waterhuishouding te ontregelen (fysieke beïnvloeding); onzen Tien zijn power boost tabletten gaat hij verbergen en hij gaat een laxeermiddel in de drankbidons van onzen Tien doen (psychologische - en fysieke beïnvloeding). Wat de maatregelen ten overstaan van onzen Pascal en ons Duracelleken betreft heeft ons Duvelken zich niet publiekelijk uitgesproken. Ik zou niet graag in de loopschoenen van onzen Pascal en ons Duracelleken willen staan.

In elk geval is de rangschikking met de volgorde van aankomst van de Ventousekes al bepaald door ons Duvelken, hij gokt op : onzen Pascal, onzen Tien, ons Duracelleken, mijzelf, ons Peiresaucisken, ons Duvelken en onzen Krollekop. Wij zien wel wat het volgende week dinsdag, woensdag of donderdag zal worden.

Voorts denk ik dat menig onder ons deze week al druk in de weer zal geweest zijn met het maken van een checklist voor de inhoud van de reiskoffer, kwestie van toch niets te vergeten. Zou het niet spijtig zijn wanneer je na zovele maanden van afzien tijdens de training, je moet vaststellen dat je ... je loopshort hebt vergeten (een lokaal met verloren voorwerpen vind je daar beneden aan de voet van de Mont Ventoux niet)? Het bezit van zo'n checklist is natuurlijk ook niet de garantie alles mee te hebben! Ook dan wordt wel eens een badhanddoek vergeten (het voorwendsel van betrokken Ventouseke is dan dat de checklist enkel voor wedstrijden is bestemd). Hopelijk heeft iedereen volgende vrijdag alles correct ingepakt. Ik denk dat iedereen voor zichzelf wel een manier gevonden zal hebben om niets te vergeten. Indien dit niet het geval is, ja dan wordt het ... pas goed stressen. En dan nog ... een echt Ventouseke vindt voor alles wel een oplossing.

In elk geval de stress is al behoorlijk toegenomen (ook dit is normaal volgens Geert). Maar ja, je zal er maar mee zitten. Voor een ding is het wel goed ... "voor den darmtransit" of zoals ons Zoignapken zo mooi kan zeggen "voor een Dieter De Leusken".

Ons Zoignapken en haar Stokstaartje hebben voor de Ventousekes nog een verassing in petto, namelijk : de avond voor ons vertrek dienen alle Ventousekes zich aan te bieden in de dagboekkamer van Big Mama (ons Zoignapken herself) voor een privégesprek. De kans is zeer groot dat de Ventousekes ook tijdens de vakantie op privéaudiëntie bij Big Mama zullen moeten gaan om een klein woordje uitleg te geven over bijvoorbeeld de gekozen strategie voor de uitdaging, het verloop van de uitdaging, het gevoel en de gemoedstoestand na de uitdaging, enz. ...). Wij zullen ons zeer zeker aan het een en het ander mogen verwachten, opnieuw een stressfactor bij. En wij kunnen er zo al niet zo goed tegen ... terug meer stress. De Geert heeft goed zeggen : "Rustig aan doen, niet forceren en goed uitrusten!!!". Dag Jan, lach met een ander!

Bij deze moeten wij misschien ook eens denken aan onze wederhelften, die ons steeds hebben bijgestaan gedurende deze maanden van hard labeur. Voor onszelf was het misschien de normaalste zaak van de wereld, voor hen was het zeer zeker een extra last. Verschillende dagen in de week waren wij niet aanwezig thuis, af en toe waren wij niet aanspreekbaar, wij waren niet altijd beschikbaar wanneer zij er nood of behoefte aan hadden. Onze wederhelften moeten wel weten dat het voor ons steeds fijn was om thuis te komen in dat warme en veilige nest, alsook om dat bemoedigend woordje te krijgen op de ogenblikken dat het even wat minder goed liep. Bij deze ... onze oprechte dank.

Girls and boys nog zes keer slapen en wij muizen er vanonder met als enig doel ... het bedwingen van de Mont Ventoux (+/- 1500 hoogtemeters, 21 km asfalt) in hopelijk voor ons goede weersomstandigheden (niet teveel wind, niet al te warm en droog).

From now on ... it's for real!! Go for it ... just do it!!

Hallo...met Sabine Hagedoorn

Hallo iedereen,

Alvorens je het een en het ander in een valies gaat proppen, moet je natuurlijk vooraf weten of je naar warme of iets koudere oorden vertrekt. Een kwestie van al die bikini's en die topjes die je wil meenemen. Awel, we zullen het kunnen vergeten.We halen ons vellefrakken, ons onderbroeken met lange pijpen en ons geitewollen sokken uit de kast.
Het weerbericht voorspelt immers voor de komende dagen : lage temperaturen, bewolking, kans op neerslag en een westenwindje. Op dinsdag 24/5 zou de temperatuur niet boven de 11° stijgen. Excellent dus voor ons Ventouzen hun uitdaging. Minder goed voor diegenen die op zoek waren naar rust en vertier aan de rand van het zwembad.
Maar kom, we mogen niet te egoïstisch zijn. Het is daarvoor het moment niet.

Terwijl onzen Armand forfait geeft, onzen Hans en de Patrick hun training aan een gezapig tempo afmalen (toch nog 10 km/u), is er tussen de Ventouzen toch nog ene die een liederlijk leventje blijft slijten. Je zal het niet geloven, maar 't is verdorie da pocketmodelleken. Als ge het allemaal gelezen krijgt, zijt ge al dapper, want kijk hoe dat Duracelleken haar weekend doorkomt :
-Zaterdagmorgen doet ze 32 km heuvelkes op de Schettenberg.
-In de namiddag haspelt ze om 2 uur een optreden af op de Grote Markt (met de fitness van RPM). De reportage hebben jullie tegoed!
-'s Avonds heeft ze een feestje van de oud-scouts..."ach, 't was een schoon uur als we thuis waren. Om half 3 in ons bed".
-Zondag alweer iets op het programma : een Schlagerfestival. Weeral laat in haar bed. Is ze bovennatuurlijk? We beginnen zo te vermoeden van wel. Haar verhalen laten de meest geoefende lopers versteld staan.

Als ik ons Anne-Marieken bezig hoor, denk ik onmiddellijk aan da lieken : "I believe in miracles since you came along, you sexy thing". Het is gek, maar dat heb ik alleen bij haar.
Bij Hans denk ik zo meer aan iets gelijk "Top of the world" (Such a feeling is coming over me. There is a wonder in almost everything a see. Not a cloud in the sky. Got the sun in my eyes. And I won't be surprised, if it's a dream:
I'm on the Top of The World) van de Carpenters.
Onzen Armand roept -begrijpelijkerwijs - de volgende song in mij op : "Mamma mia here he comes again" van Abba.
Bij de Gino, daar past dan weer meer zoiets bij als : "Every breath you take, Every move you make, Every bond you break; Every step you take I'll be watching you".(The Police)
Pascal dat is zonder twijfel de man van "Ain't no mountain high enough, ain't no river ..." van Diana Ross.

Blijft nog het duo Kris/Patrick. Daar zou ik het volgende bij denken :
Voor Kris : Bobbejaan klimt die berg, zo haastig en zo lustig....
Voor Patrick : Als marktkramer ben ik geboren..
Maar dat zijn liekens die niet meer van dezen tijd zijn, naar 't schijnt
Dus vervang ik ze door iets anders, bvb :
Voor Kris : You're the devil in disguise (Elvis)
Voor Patrick : Together we're strong...(Mireille Mathieu, ook al niet meer van de jongste)

Wàt ook hun temperament is :
ze staan er voor
en ze moeten erdoor...
Succes mannen!
Zoignapken

het GING vooruit

Het GING vooruit, het GING verbazend goed vooruit.
Ik had het kunnen weten. Mooie liekes duren nooit lang.
Vrijdagavond om 23u45 bed in. Zatermorgen om 7u20 bed uit. Fruitsapje persen, ijzerpil innemen, douche onder, loopkleren aan en auto in richting park. Om 8u aan den dreef om naar De Doggen te rijden. Met goede moed aan de training begonnen, de vorige was  toch supergoed verlopen. 32 km ! De eerste keer dat ik zo een lange duurloop doe. De temperatuur was nog niet te hoog, de hemel een beetje overtrokken. De eerste 16 km ging vrij vlot. Een derde rit van 8 km zag ik eigenlijk ook nog zitten, hoewel het warmer werd en ik ook weer pijn voelde. Maar die twee mannen bij mij gaven geen krimp en als vrouw kun je toch niet onderdoen? Bij de vierde ronde kreeg ik het pas echt moeilijk, maar pluchken teddy had zijn wondersnoepjes en -drankjes bij (God zij dank). En nu sta ik natuurlijk voor de moeilijke keuze : Duracellekes of wondersnoepjes ???
Eén keer een 20-tal meter gestapt en dan toch maar weer de draad opgenomen. De 32 km heb ik uitgelopen.
's namiddags alles los gaan schudden op de Grote Markt en 's avonds op de Schlagerparade. En ja het heeft geholpen. De spiertjes voelen goed aan.

Duracelleke

Het hard labeur is achter de rug ... vanaf nu ... recupereren en stressen

Gisteren (vrijdag 06/05/2011) ben ik met een klein hartje naar de training gereden om uit te testen of het wel zo lukken om te lopen. Twee dagen ontstekingsremmers genomen, ijscompressen op de enkel gelegd, een sodakristallen voetbadje genomen en twee dagen rondgelopen met een sprotbrace, pijn is er niet meer af en toe wel nog pijnscheut bij een onverwachte beweging met de rechter voet. Stokstaartje heeft mij aangeraden om de eerste trainingen toch met de sportbrace te lopen.

De training is rustig en vlot verlopen. Ik heb een goed gevoel gehad tijdens het lopen, wat betreft de blessure heb ik geen hinder ondervonden. Na anderhalve ronde ben ik wel naar de chalet terug gegaan omdat ik last begon te krijgen van de sportbrace. Om te vermijden dat ik een blaar zou krijgen ben ik dan gestopt, wel met een goed gevoel omdat het lopen op zich vrij vlot was verlopen.

Na de training was er een vergadering voor de Ventousekes, nog eens alles op een rijtje zetten. Het is een gezellig samen zijn geworden waarbij een lekkere spaghetti (de belangrijke weken voor ons koolhydraten dieet is bijna gestart) is gegeten en waar geen alcoholische drank (onzen Pascal heeft wel een uitzonderingske gemaakt omdat hij jarig was) is gedronken. Na de vergadering is er beslist dat de laatste zware duurtraining (32 km - idem vorige zondag) in twee groepen zou gelopen worden : ons Duracelleken, onzen Tien en ikzelf gaan zaterdagmorgen de training lopen; ons Duvelken, onzen Krollekop, onzen Peiresaucisken en onzen Pascal gaan zondagmorgen de training afwerken.

Deze morgen (zaterdag 07/05/2011) om 08u00 zijn ons Duracelleken, onzen Tien en ikzelf samen gekomen aan de chalet. In kolonne zijn wij dan naar de parking FC Doggen te Erembodegem gereden. Alle drie zagen wij er een beetje tegen op om de training aan te vatten, doch wij hadden maar enkele bemoedigende woordje van elkaar nodig om te starten. Onmiddellijk na de start hadden wij al een klimmetje te verwerken die ons naar adem deed snakken (alle drie pas uit bed en nog niet goed wakker). De Balleistraat, de Zwarteberg en de Molenberg hebben wij later beter verteerd. Na een zestal kilometer ben ik even moeten halthouden om mijn sportbrace uit te doen. Opnieuw had ik het gevoel dat ik een blaar aan het krijgen was. Ons Duracelleken heeft van de pauze gebruik gemaakt om in een dennenbosje verderop al een kertboom te zoeken voor met de kerstdagen (een beetje aandacht geven en wat water geven kan geen kwaad, moet ze gedacht hebben). Na de Tenbos zat ons eerste toertje van 8 km erop. Iedereen zat goed en iedereen was goed opgewarmd (ondertussen al een gemiddelde snelheid van 9,3 km/uur).

Tijdens de klimmetjes gaf onzen Tien gaf het tempo aan, ons Duracelleken liep in zijn spoor en ikzelf vormde de achterhoede. Bij momenten kon je denken dat ons Duracelleken twee bodygards bij zich had tijdens de training, mensen met slechte gedachten echter ... (drie ~ trio).

Half weg hebben wij even halt gehouden aan de auto's voor de nodige verfrissing [drinken, een gelleken innemen (ons Duracelleken vindt het naar medicijn smaken en onzen Tien trek zijn neus op want niet lekker, hij heeft liever druivensuiker), bevoorrading voor de volgende 16 km]. Ons Duracelleken kon niet zeggen of zij nog twee toerkes zou meelopen ('s namiddags nog een dubbel optreden op de Grote Markt naar aanleiding van de Topdag). Ja, ja, ons Duracelleken is een beroemdheid (optreden voor het grote publiek). Allez vooruit, wij weer weg voor de tweede ronde.

Bij de derde toer beginnen de spieren hier en daar toch al wat te protesteren en laten zich gevoelen. Ons Duracelleken voor het eerst dit jaar bezig aan een duurtraining van langer dan 21 km laat zich als eerste horen. Zij twijfelt er aan of zij nog een tweede toerken erbij kan nemen. Onzen Tien en ikzelf kunnen haar uit eindelijk toch overhalen de training vol te maken. Ik tracht ons Duracelleken zo goed en zo kwaad als mogelijk bij te staan : af en toe een squeezie ("om op te zuigen") en wat isotone drank aanreiken. Een oude blessure dreigt opnieuw de kop op te steken bij ons Duracelleken en daarom beslissen wij samen om haar tempo te volgen (lopen ondertussen al 9,9 km/uur gemiddeld). Op de Balleistraat krijgt ons Duracelleken het een eerste keer zwaar te verduren maar zoals wij haar kennen geeft zij geen krimp en zet dapper door. Op de Zwarteberg krijgt ons Duracelleken het een tweede keer lastig en plots begint zij te stappen, ik krijg het bevel om niet te wachten en door te lopen.Wanneer ik aan het eind van de Zwarteberg even over mijn schouder achterom kijk zie ik ons Duracelleken op een meter of twintig afstand in haar gekende stijl aan komen lopen. Aan de molen hergroeperen wij en ons Duracelleken krijgt nog wat drinken. Een laatste maal de Romeinseweg aflopen om dan via Tenbos naar de auto's te lopen.

Na 3u14min hebben wij de 32km200 afgelegd aan een gemiddelde snelheid van 9,9 km/uur.

Alle drie zijn wij even door een muur gegaan. Wij hebben doorgezet, ondanks de opkomende ongemakken (ja,ja ook onzen Tien heeft vandaag geklaagd tijdens het laatste toerken) en wij hebben onze missie tot een goed eind gebracht.

Vandaag heb ik geen last gehad van "Dieter De Leuse", ik heb bijna 24 km zonder sportbrace gelopen (ook op onverharde weg - +/- 1 km dalend) en ik heb geen last gehad van de enkel. Ik ben blij dat ik er goed vanaf ben gekomen en dat ik met een goed gevoel de recuperatieweken kan aanvatten.

Vanaf vandaag begint ook het stressen ... bestekes beseffen jullie wel dat wij binnen goe twee weken dienen "Kale berg" gaan oplopen!!!

Sommigen die in het begin dachten dat het een flauwe grap was en die onze onderneming niet zagen slagen, hebben onze inspanningen van de afgelopen maanden goed weten te apprecieren en zijn nu geinteresseerd in onze vorderingen. De goede raad stroomt van alle kanten toe, iedereen heeft wel wat raad voor ons. De aandacht die wij de afgelopen weken krijgen doet ons aangenaam deugd (ik denk dat dit gevoel eveneens gedeeld wordt door de andere Ventousekes), waarvoor onze dank.

Nu rest ons enkel nog het aftellen, een koolhydraten dieet en ... veel rusten.