Iedereen loopt op ralenti ... wedstrijden als tussendoor ... wachten op nieuwe uitdagingen

De Ventousekes zijn na hun avontuur op de Mont Ventoux in een zwart gat terecht gekomen. Wij zijn het er onderling over eens dat volgend jaar de Kale berg vanuit Malaucène zal worden bedwongen, doch een uitdaging voor het najaar hebben wij niet onmiddellijk gevonden. Wij zullen wel enkele mooie wedstrijden uitzoeken, wij denken dan ondermeer aan Dwars door Hasselt, de Chickenrun in Meldert en niet te vergeten onze jaarafsluiter, de Santarun in Antwerpen.

Vorige week zaterdagavond is L8 aangetreden in de Midzomernachtrun te Gent. Het is een mooie loop geworden doorheen het verlicht historisch centrum van Gent, de uitgangsbuurt van de studenten en het "glazen straatje". Ja, wij hebben onze ogen de kost kunnen geven.

Alhoewel, ikzelf was eens in vorm en heb niet bepaald een wandeltempo opgelegd aan mijn metgezellen. De bedoeling om Stokstaartje te volgen was een kort leven beschoren en het was reeds voor de start duidelijk dat er twee of drie groepjes zouden worden gevormd.

Even voorbij de 10 Km heeft ons Duvelken te kennen gegeven dat wij de laatste kilometer rond de 5 minuten hadden gelopen en dat dit iets teveel van het goede voor hem was. Ons Duvelken, Johan en Michel hebben hierop hun tempo wat laten zakken en hebben zodoende ons Duracelleken en mijzelf laten gaan. Samen met ons Duracelleken - die in de namiddag al 10 Km had gelopen in Affligem - heb ik dan de laatste 5 Km gelopen. Ik was blij met het resultaat, maar meer met het feit dat ik nog eens sinds lang tijdens een wedstrijd mijn tempo had kunnen opbouwen. Ook ons Zoignapken heeft in Gent - ondanks haar vrees voor de steile stukken in de omloop - een pracht prestatie afgelegd, zij heeft haar wedstrijd uitgelopen zonder een keer te stappen. Ons Stokstaartje is er in geslaagd om als laatste over de aankomstlijn te lopen.

Vorige zondag zijn drie Ventousekes (ons Duracelleken, onzen Tien en mijzelf) samen met enkele marathon-kilometervreters (Geert, Michael en Hendrik) om 07u30 afgezakt naar Sint Lievens Houtem om er deel te nemen aan de Livinusrun (29 Km). Deze wedstrijd was mij aangeraden door een collega die deze loop vorig jaar in zomerse temperaturen (+ 30°C) heeft gelopen. Na het afhalen van de borstnummers bleek dat wij slechts met 39 lopers zouden deelnemen aan de langste afstand. Op de autobus die ons naar Gent zou brengen was dan ook nog meer dan plaats genoeg.

Om 08u30 is aan de Sint Baafskathedraal de start gegeven voor een loop doorheen het Vlaamse landschap richting Sint Lievens Houtem. Via ondermeer Moscou, Merelbeke, Gontrode, Melle, Oosterzele zijn wij langs veldwegen, onverharde wegen terug gelopen.

De marathonlopers hebben zich onmiddellijk in een kopgroepje gepositioneerd en wij hebben ze pas teruggezien in Café Pallieter bij het afhalen van ons deelnemersgeschenk.

De eerste 15 Km zijn de Ventousekes bij elkaar gebleven. Pas na een "Dieter De Leuseken" van ondergetekende, zijn onzen Tien en ons Duracelleken ontploft en van mij weggelopen. Ikzelf ben mijn eigen tempo blijven lopen. De benen draaiden vierkant na voor mij persoonlijk een veel te vlugge start. Ondanks het minder gevoel in de benen ben ik toch nog blij met mijn prestatie.

De marathonlopers waren na de loop best tevreden van de wedstrijd, het parcours. Er is zelfs gesproken volgend jaar terug te komen naar Sint Lievens Houtem. De afwezigen hadden ongelijk.

Ons Zoignapken en ons Stokstaartje zijn samen met nog enkele Alvalietertjes gaan lopen in Oostende. Tot op heden hebben wij nog geen nieuws ontvangen van hen, dus wij mogen hopen dat zij de finish hebben gehaald en niet per ongeluk de ferie naar Dover (England) hebben genomen.

De cirkel is rond ... beter laat dan nooit ... iedereen heeft uiteindelijk zijn koosnaam

Het is niet simpel om iets geschreven te krijgen wanneer de uitdaging, het doel waarvoor deze blog nu toch alweer een tweetal weken achter de rug is. Tijdens de trainingen deze week zijn er enkele abonnees - met andere woorden enkele nieuwsgierige lezers die de avonturen van de Ventousekes graag op de voet hebben gevolgd - die zich de vraag stelden wat er met het blog verder ging gebeuren of het nu allemaal voorbij is? Zal het blog verdwijnen?

Het blog van Alva L8 : the sky is the limit zal zeker in gebruik blijven tot het einde van dit jaar. Ja, jullie zullen de verdere avonturen en andere perikelen van de Ventousekes kunnen blijven volgen. Afhankelijk van onze doelstelling voor volgend jaar kan het gebeuren dat er een "sequel" van dit blog komt waarop het verhaal wordt overgenomen en verdergaat. Maar zoals gezegd dat ligt nog ver voor ons, is het niet!

Zowel vorige week, als deze week hebben de Ventousekes het rustig aan gedaan. De vermoeienissen van ons Frans avontuur is nog een tijdje goed voelbaar gebleven in de spiertjes, als in het lichaam. Wij hebben de voorbije weken steeds rustige duurloopjes van ongeveer 10 km afgewerkt.

Ons Duracelleken (ja, die berggeit uit Nieuwerkerken) is het frist gebleken. Zij heeft vorige weekend onder een verschroeiende zon nog een wedstrijdje van zo'n 12 km afgehaspeld tegen toch weer een mooie tijd. Ons Duvelken heeft aan de 6 km wedstrijd deelgenomen. Als steunbetuiging aan ons Duracelleken heeft hij haar tijdens haar laatste ronde vergezeld. Beiden waren het er achteraf over eens dat de weeromstandigheden de wedstrijd zeer zwaar hebben gemaakt (te warm, te drukkend en te weinig zuurstof). Ons Duvelken heeft toch een mooie fruitmand gewonnen met de tombola, alhoewel wij allen denken dat hij toch liever ... ja, ge weet wel een ... had gekregen.

Vandaag hebben wij voor het eerst terug een afstand boven de 10 km gelopen, tussen de 15 km en de 16 km om precies te zijn. Dit allemaal ter voorbereiding van de wedstrijden van volgend weekend waaraan de Ventousekes zullen deelnemen.

Onzen Tien gaat volgende week zaterdag in de namiddag samen met onzen Gurt onze kleuren verdedigen tijdens Ten Miles van Affligem. De andere Ventousekes gaan 's avonds naar Gent om er deel te nemen aan de Midzomernacht Run (15 km doorheen een verlicht stadscentrum van Gent). Zoals jaarlijkse traditie tijdens de Santa Run te Antwerpen zal ons Stokstaartje de leiding nemen en het tempo van de Ventousekes bepalen. Omdat het een spektakel wat verlichting betreft blijkt te zijn hebben wij ervoor geopteerd om in de eerste plaats te genieten van al het moois dat wij hopelijk zullen mogen aanschouwen, de wedstrijd kunnen wij later nog eens lopen. Deelnemen is nog altijd belangrijker dan winnen.

Sinds ons verblijf in Frankrijk zijn ons Zoignapken en ikzelf op zoek gegaan naar een koosnaampje voor onzen Pascal. Ik moet zeggen dat het geen gemakkelijke opdracht is geworden.

In eerste instantie hadden wij gedacht om hem ons "lézaarken" (afkomstig van uit het Frans - lézard = hagedis) te noemen omdat hij tijdens onze beroemde en ondertussen ook beruchte légionairs tocht een heel deskundige uitleg heeft gedaan over dit diertje. Het is voor ons te moeilijk en misschien ook wel wat te langdradig om steeds de oorsprong van het koosnaampje te moeten herhalen (alhoewel ons Duvelken er ondertussen ook in bedreven is geraakt, maar dan om heel andere redenen) aan mensen die er niet bij waren.

De tweede koosnaam die wij voor onzen Pascal konden bedenken was : ons "Bacchusken" (afkomstig uit de Romeinse mythologie = god van de wijn, alsmede god van de roes en van dronkenschap). Wij hebben het koosnaampje zeker gekozen voor de kennis die Pascal heeft voor wijn. Op verschillende tijdstippen heeft Pascal getoond dat hij veel wijnkennis heeft en er met heel veel plezier over praat. Ook heeft hij ons laten aanvoelen en ons aangetoond dat het een passie is geworden om te genieten van alles en iedereen tijdens het drinken van een goed glaasje rode wijn.

Vandaar heeft ons laatste Ventouseke zijn koosnaam gekregen : Pascal, alias ons Bacchusken.