zaterdag 7 mei 2011

Het hard labeur is achter de rug ... vanaf nu ... recupereren en stressen

Gisteren (vrijdag 06/05/2011) ben ik met een klein hartje naar de training gereden om uit te testen of het wel zo lukken om te lopen. Twee dagen ontstekingsremmers genomen, ijscompressen op de enkel gelegd, een sodakristallen voetbadje genomen en twee dagen rondgelopen met een sprotbrace, pijn is er niet meer af en toe wel nog pijnscheut bij een onverwachte beweging met de rechter voet. Stokstaartje heeft mij aangeraden om de eerste trainingen toch met de sportbrace te lopen.
De training is rustig en vlot verlopen. Ik heb een goed gevoel gehad tijdens het lopen, wat betreft de blessure heb ik geen hinder ondervonden. Na anderhalve ronde ben ik wel naar de chalet terug gegaan omdat ik last begon te krijgen van de sportbrace. Om te vermijden dat ik een blaar zou krijgen ben ik dan gestopt, wel met een goed gevoel omdat het lopen op zich vrij vlot was verlopen.
Na de training was er een vergadering voor de Ventousekes, nog eens alles op een rijtje zetten. Het is een gezellig samen zijn geworden waarbij een lekkere spaghetti (de belangrijke weken voor ons koolhydraten dieet is bijna gestart) is gegeten en waar geen alcoholische drank (onzen Pascal heeft wel een uitzonderingske gemaakt omdat hij jarig was) is gedronken. Na de vergadering is er beslist dat de laatste zware duurtraining (32 km - idem vorige zondag) in twee groepen zou gelopen worden : ons Duracelleken, onzen Tien en ikzelf gaan zaterdagmorgen de training lopen; ons Duvelken, onzen Krollekop, onzen Peiresaucisken en onzen Pascal gaan zondagmorgen de training afwerken.
Deze morgen (zaterdag 07/05/2011) om 08u00 zijn ons Duracelleken, onzen Tien en ikzelf samen gekomen aan de chalet. In kolonne zijn wij dan naar de parking FC Doggen te Erembodegem gereden. Alle drie zagen wij er een beetje tegen op om de training aan te vatten, doch wij hadden maar enkele bemoedigende woordje van elkaar nodig om te starten. Onmiddellijk na de start hadden wij al een klimmetje te verwerken die ons naar adem deed snakken (alle drie pas uit bed en nog niet goed wakker). De Balleistraat, de Zwarteberg en de Molenberg hebben wij later beter verteerd. Na een zestal kilometer ben ik even moeten halthouden om mijn sportbrace uit te doen. Opnieuw had ik het gevoel dat ik een blaar aan het krijgen was. Ons Duracelleken heeft van de pauze gebruik gemaakt om in een dennenbosje verderop al een kertboom te zoeken voor met de kerstdagen (een beetje aandacht geven en wat water geven kan geen kwaad, moet ze gedacht hebben). Na de Tenbos zat ons eerste toertje van 8 km erop. Iedereen zat goed en iedereen was goed opgewarmd (ondertussen al een gemiddelde snelheid van 9,3 km/uur).
Tijdens de klimmetjes gaf onzen Tien gaf het tempo aan, ons Duracelleken liep in zijn spoor en ikzelf vormde de achterhoede. Bij momenten kon je denken dat ons Duracelleken twee bodygards bij zich had tijdens de training, mensen met slechte gedachten echter ... (drie ~ trio).
Half weg hebben wij even halt gehouden aan de auto's voor de nodige verfrissing [drinken, een gelleken innemen (ons Duracelleken vindt het naar medicijn smaken en onzen Tien trek zijn neus op want niet lekker, hij heeft liever druivensuiker), bevoorrading voor de volgende 16 km]. Ons Duracelleken kon niet zeggen of zij nog twee toerkes zou meelopen ('s namiddags nog een dubbel optreden op de Grote Markt naar aanleiding van de Topdag). Ja, ja, ons Duracelleken is een beroemdheid (optreden voor het grote publiek). Allez vooruit, wij weer weg voor de tweede ronde.
Bij de derde toer beginnen de spieren hier en daar toch al wat te protesteren en laten zich gevoelen. Ons Duracelleken voor het eerst dit jaar bezig aan een duurtraining van langer dan 21 km laat zich als eerste horen. Zij twijfelt er aan of zij nog een tweede toerken erbij kan nemen. Onzen Tien en ikzelf kunnen haar uit eindelijk toch overhalen de training vol te maken. Ik tracht ons Duracelleken zo goed en zo kwaad als mogelijk bij te staan : af en toe een squeezie ("om op te zuigen") en wat isotone drank aanreiken. Een oude blessure dreigt opnieuw de kop op te steken bij ons Duracelleken en daarom beslissen wij samen om haar tempo te volgen (lopen ondertussen al 9,9 km/uur gemiddeld). Op de Balleistraat krijgt ons Duracelleken het een eerste keer zwaar te verduren maar zoals wij haar kennen geeft zij geen krimp en zet dapper door. Op de Zwarteberg krijgt ons Duracelleken het een tweede keer lastig en plots begint zij te stappen, ik krijg het bevel om niet te wachten en door te lopen.Wanneer ik aan het eind van de Zwarteberg even over mijn schouder achterom kijk zie ik ons Duracelleken op een meter of twintig afstand in haar gekende stijl aan komen lopen. Aan de molen hergroeperen wij en ons Duracelleken krijgt nog wat drinken. Een laatste maal de Romeinseweg aflopen om dan via Tenbos naar de auto's te lopen.
Na 3u14min hebben wij de 32km200 afgelegd aan een gemiddelde snelheid van 9,9 km/uur.
Alle drie zijn wij even door een muur gegaan. Wij hebben doorgezet, ondanks de opkomende ongemakken (ja,ja ook onzen Tien heeft vandaag geklaagd tijdens het laatste toerken) en wij hebben onze missie tot een goed eind gebracht.
Vandaag heb ik geen last gehad van "Dieter De Leuse", ik heb bijna 24 km zonder sportbrace gelopen (ook op onverharde weg - +/- 1 km dalend) en ik heb geen last gehad van de enkel. Ik ben blij dat ik er goed vanaf ben gekomen en dat ik met een goed gevoel de recuperatieweken kan aanvatten.
Vanaf vandaag begint ook het stressen ... bestekes beseffen jullie wel dat wij binnen goe twee weken dienen "Kale berg" gaan oplopen!!!
Sommigen die in het begin dachten dat het een flauwe grap was en die onze onderneming niet zagen slagen, hebben onze inspanningen van de afgelopen maanden goed weten te apprecieren en zijn nu geinteresseerd in onze vorderingen. De goede raad stroomt van alle kanten toe, iedereen heeft wel wat raad voor ons. De aandacht die wij de afgelopen weken krijgen doet ons aangenaam deugd (ik denk dat dit gevoel eveneens gedeeld wordt door de andere Ventousekes), waarvoor onze dank.
Nu rest ons enkel nog het aftellen, een koolhydraten dieet en ... veel rusten.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten