De moteurkes zijn op temperatuur ... de sfeer zit er nog goed in ... aan motivatie geen gebrek

Ja, ja ... de Ventousekes zijn goed bezig de laatsten tijd. Zoals jullie al weten zijn begin april de Ventousekes begonnen met het maken van hoogte meters. Iedere molshoop in de omgeving van de chalet is onder onze voetzolen gepasseerd, de ene al wat meer geapprecieerd dan de andere.

Ons Duvelken, onzen Tien en ikzelf hebben zelf een maand abonnement genomen om in de fitness op de loopband het "heuvelgevoel" op te doen. Ons Duvelken is zelfs zover gegaan dat hij het stijgingspercentage per lopende kilometer van de Mont Ventoux op een listing heeft uitgeprint om dit op de loopband te gebruiken. Als dat geen motivatie is.

Ons Mimi (ons zoignapken) heeft haar van haar beste kant laten zien en heeft onzen Dirk (haar stokstaartje) de baan opgestuurd met de Ventousekes voor een heuvelloop. Op paaszondag werden alle Ventousekes (zoals jullie weten ondertussen opnieuw met zijn zevenen) om 8u verwacht aan de chalet. Bestemming was Onkerzele om "den Onkerzeel" op te lopen. Met dank aan onzen Luc (broerie van ons Peiresauciske) en aan Kaat (onze raadgeefster en steun).

Ons Stokstaartje zou ter plaatse fungeren als pendeldienst van de top naar de voet van "den Onkerzeel". Tijdens de verkenning blijkt dat de lengte van de helling +/- 2,25 km lang is en een hoogteverschil kent van 70 meter. Het zwaarste stuk situeert zich halfweg ter hoogte van de kerk van Onkerzele. We spreken af dat ieder zijn eigen tempo gaat lopen en dat op die manier een natuurlijke schifting zal gebeuren voor de pendeldienst.

Onzen Pascal, onzen Tien en ons Peiresauciske vertrekken het snelst. Ikzelf hou ons Anne-Marie gezelschap en onzen Krollekop en ons Duvelken vormen de achterhoede. Omdat de kloof tussen onzen Krollekop en ons Duvelken na de eerste beklimming wat te groot blijkt te zijn, wordt beslist dat de eerste pendeldienst 5 man zal tellen. Ons Peiresauciske offert zich op om in de kofferbak te kruipen.

In totaal hebben wij de klim zeven maal gelopen, cijfermatig geeft dit : 17,2 km; 9,6 km/u gemiddeld. Iedereen heeft deze heuveltraining goed doorstaan en kijkt al uit naar de volgende heuveltraining, welke het deze maal zal worden weten wij nog niet. Er wordt gedacht aan ondermeer "den Berendries" (zelf samengesteld toertje van +/- 5 km) of een andere bult uit de Ronde.

Samen met onzen Tien had ik afgesproken om deze morgen naar de fitness te gaan. Om 9u moet ik vaststellen dat de fitness pas om 10u opent, onzen Tien is nog niet van de partij ... dus rap een telefoontje doen. We spreken af dat ik hem ga ophalen en dat wij dan van de fitness naar het park lopen om daar een toerken (+/- 8 km) te doen. Terugkeren naar de fitness en een heuveltrainingsken (+/- 7,5 km) op de loopband meepikken. Wij hebben allebei genoten van onze training en waren het eens dat het uiteindelijk toch best een pittige training is geworden.

Sinds de comeback van ons Anne-Marieken kunnen wij stellen dat de sfeer opnieuw optimaal is onder de Ventousekes. De kwaaltjes hebben blijkbaar ook hun beste tijd gehad, in elk geval ik hoor niemand meer klagen. En aan de uitspraken die gedaan worden is duidelijk vast te stellen dat het niet aan een gebrek aan motivatie zal liggen mocht ons doel niet worden bereikt.

De moteurkes van de Ventousekes zijn zeer zeker op temperatuur, rest alleen nog de fijne afstelling. Mont Ventoux ... here we come!!

Wat steken we in ons valies?

Ja, op deze en op andere vragen moest dringend een antwoord gezocht.
Dus planden de aanhangsels/steun pilaren/supporters van de Ventouzen een kleine samenkomst in de kantine van den Osbroek. Waren aanwezig : Carine en Karine (ons Chouken); ons Pocketmodelleken Anne-Marie; den Tien en zijn Anneken.
We beginnen serieus maar komen al rap vast te zitten bij de cruciale vraag : "Wie slaapt bij wie
en wie slaapt waar?" Of hoe verdelen we 6 mannen/7 vrouwen over 5 kamers? Hoe verdeel je 4 koppels en 5 enkelingen over 5 kamers. Het is niet zo gemakkelijk als het lijkt. Maar wie de verhalen van de Ventouzen volgt, weet dat zij voor elk probleem een oplossing hebben.

'De mannen apart en de vrouwen apart ?' vragen jullie. Neen, afgekeurd, om evidente redenen.
Op droog zaad zingt geen enkele vogel goed.

'De vrouwen in de tweepersoonskamers, de mannen in de enkele bedden?'
'De mannen op de bovenste verdieping, de dames op het gelijkvloers?'
'De mannen verticaal, de dames horizontaal?'
'De mannen buiten, de vrouwen binnen?'
Neen, neen, neen!!!
We zijn solidair tot op het absurde af. Ons Ventoux-beklimmers moeten het zo comfortabel mogelijk hebben, dus reserveren we voor elk koppel een aparte kamer met dubbelbed.
Privacy én de vrouw binnen handbereik, wat moeten jullie nog meer hebben mannekes?

Vervolgens komt de keuken aan de orde. We rekenen allemaal een beetje op ons Anneken, die een echte keukenprinses is. Ze geeft al rap een paar nuttige tips voor de eerste dagen. Onzen buik is in goeie handen, jongens, daar mogen we al gerust in zijn!

Ons Carineken zal zich ontfermen over de uitgaven/aankopen ter plaatse. Daarnaast blinkt ze eveneens uit in het spelen met de voeten : ze fungeert - zo nodig- ook als pedicure.

Ons Chouken (Karine D) is gezien haar functie als verpleegster de ideale persoon voor de samenstelling van een omvangrijke EHBO : gaande van coldpacks en pleisters tot middelkes voor het stimuleren of het stoppen van de afvoer. Smoesjes als "ik heb moeten stoppen aan Km 10 om een Dieter De Leusken te doen", worden als pertinent onwaar van de tafel geveegd.

Ons Chantalleken neemt de bijzonder moeilijk taak op zich alles te filmen wat later als "blooper" tegen ons mannen kan gebruikt worden! Geassisteerd door ieder van ons die een cameraken heeft en twee handen vrij, zodat we genoeg materiaal hebben om er iets moois van te maken.

En ons Anne-Marieken? Die zit daar al die tijd al zo stillekes...Sedert vorige vrijdag is ze weer op het toneel verschenen. Ze werd door de mannen van Alva L8 met een (h)eerlijk en hartverwarmend AAAAAHHH verwelkomd. En dat heeft haar gepakt zie.
Dan komt de aap uit de mouw : Ik heb een oplossing voor onze Ruben...mijne Marc dringt aan da'k meega naar de Ventoux. Hij begrijpt dat dat voor mij heel belangrijk is. Kijk 't is eruit. Ons ANNE -MIEKEN gaat mee. Joepieeeeeee!!!!
We wisten dat we haar plaatsken open moesten houden.
En dat is niet alles: da pocketmodelleken, dat al kweet niet hoeveel trainingen gemist heeft
omdat ze andere zorgen om het hoofd had, wil niet alleen meegaan.
Neen, ze gaat ook nog eens die berg (proberen te) bedwingen. Bravo voor ons Duracell-konijntje.

Ik ben er zeker van dat de Ventousekes die dit lezen nu kosten hebben aan hunnen plafond, om dat gat weer dicht te krijgen.

Het moet dus niet gezegd dat de avond in uitstekende stemming werd afgerond. We zijn weer een beetje dichter bij ons doel. Het gaat goed, het gaat goed, het gaat reuzegoed.

Zoignapken

Lief én Leed met elkaar delen.

Dag Ventouskes!

Het einde van de donkere tunnel is in 't zicht voor onzen Armand ! Onzen Tien heeft voor goed nieuws gezorgd. Binnen de groep van de Ventouzen hielden we al een paar weken ons hart vast.

Voor diegenen die niet meekunnen :we gaan eventjes terug in de tijd. Het begon allemaal vele maanden geleden. Op regelmatige basis kreeg den Armand pijnscheuten in zijn dikke teen, waardoor hij soms het lopen moest staken . Begaan met het lot van onze medeloper staken wij, de Alva L8jes, al snel de neuzen bij mekaar om er ons (felgewaardeerd) oordeel over te geven.
Unaniem kwamen we tot de vastelling dat zijn symptomen onder één specifieke noemer terug te brengen waren : "Het ging hier zeker en vast om Jicht, in de volksmond beter gekend als 'T Beestje". Neen, daar valt niet mee te lachen. Jicht, en dat is algemeen bekend, is een zéér pijnlijke aangelegenheid. Maar ...
Maar tegelijk met deze diagnose was ons medeleven met den Tien rap verdwenen. Het maakte plaats voor schaamte!!!
Jicht is immers een kwaal die zich vooral manifesteert bij ...hm hm...levensgenieters; bij mannen die regelmatig te diep in het glas kijken en zich ongegeneerd en rijkelijk volschransen, allee kom een levensstijl die zéker niet past bij ONS sportief imago.
Foei Armand! Terwijl wij geen gelegenheid lieten liggen om ons Duvelken van den drank en onze Krollekop van de copieuze maaltijden af te houden, ging jij je achter onze rug om te buiten aan overmatige drank en spijzen! Vanaf dan hadden we voor den Tien enkel nog afkeurende blikken, we staken ons misprijzen niet onder stoelen of banken.

En Onzen Tien kwam tot inzicht. Hij stortte zich op de raadgevingen van Dr Vogel. En om ons weer voor zich te winnen (en natuurlijk ook omwille van de pijn) verzaakte hij aan alcohol, gekruide spijzen, dronk enkel nog speciale uit Nederland geïmporteerde thee, enz enz. Hij werd een echte asceet.

Maar de pijn bleef. De teen bleef rood en dik. De hele voet gezwollen. Dus we waren er andermaal als de kippen bij om wijze raad te geven : warme voetbadjes met soda, ijs, ontstekingsremmers, tapes, steunzolen, zwemvliezen, nieuwe schoenen... De goede raadgevingen vlogen Armand rond de oren.
Maar niets hielp. En langzaam zakte de moreel van Moreels onder NUL. En dat vijf weken voor de Ventoux. Grote paniek.
En dan plots...is er het wijze oordeel van de trainer! De Geert adviseert. Er is weer een sprankje hoop. En dat sprankje hoop is vandaag (na de consultatie bij Kris Peeters) een hele lichtbundel geworden. Onzen Tien zal geholpen worden, hetzij vanaf vandaag na deze inspuiting, hetzij binnen 14 dagen na een tweede spuit! Hoeraaa!

Armand...niet té rap hé; Armand...niet te lang hé; Armand ...niet op de loopband hé; Armand
veel meer rusten; Armand...ge hebt teveel gerust; Armand...dit en Armand dat...
We zullen het nooit leren zeker? Trouwens wat is er mis met dat tikkeltje overdreven bekommernis voor mekaar?
Niets, integendeel, het is gewoon de cement van Alva L8!

Zoignapken

Wakkere Bakker - Rudy - Jezelf

Het lege-nest-syndroom

Joehoe...Kennen we mekaar van ergens? Neen zeker? Mijn twee chauffeurs hebben afgebeld (Hans en Kris). Ik kruip redelijk tegen mijn goesting op m'n fiets en rijd naar de training. Ongewild komt dat refreintje van Boudewijn De Groot in mijn hoofd: "Hoe sterk is de eenzame fietser, die kromgebogen over z'n stuur zichzelf een weg baant..." Awel als jullie het willen weten : die eenzame fietser die is zo slap als een vod. En als jullie willen weten hoe dat komt, wel lees dan verder. Ten eerste moet ik schoorvoetend toegeven dat ik de concurrentie met de Passage niet goed verteer. Ik had het al onmiddellijk in 't snot. Na hun eerste bezoekje aan de fitness waren die van L8 al direct verkocht. Een cardio-trainingsken extra in de week hadden ze aanvankelijk gezegd en een heuveltraing in het weekend en voor de rest "gewoon verderdoen zoals we bezig zijn". Ha, wat hadden jullie gedacht? Op de training laten ze zich niet meer zien. Ondergetekende staat moederziel alleen in 't park. Het is duidelijk : de Ventouzen verkiezen diene "speeltuin in de Kapiteintjesstraat" boven hun eigen vertrouwde biotoop. Zo zie je maar wat een kaal bergsken met een mens kan doen. Ge moet toch maar durven. Maar ik geef me niet gewonnen. Dus om erachter te komen waarom die Ventouzen zo rap aan diene fitness verslingerd geraken, heb ik mezelf een avondje 'undercover' binnengesmokkeld. Tjonge, tjonge : ge houdt het niet voor mogelijk. De gekste toeren halen die joggerkes daar uit. Den Tien heeft er als ik aankom al 2 (twee volle) uren training opzitten. Hij staat daar fris gedoucht, alsof hij juist uit zijn luie zetel komt. Net een opgeschoten puber van 16. "Is er iets?"- vraagt hij als hij mijn bezorgde blik ziet. "Of ik moe ben van gisteren? Van die 30 km? Neen ik voel niks" Man man hebben die nog nooit gehoord van gezonde maat in plaats van overdaad. Onze Pluchen Teddy doet er nog een schepken bovenop. De loopband kent geen geheimen meer voor hem. Hij behandelt de knopjes van het toestel alsof hij met de zijn favoriete speeltje bezig is(!) : een paar kilometerkes aan helling zus, een paar kilometerkes aan helling zò. Als ik de10% zie verschijnen op het scherm, val ik bijna in katzwijm. Maar voor hem houdt het niet op. Gezwind breit hij er een half uurtje cardio-step aan en sluit dan gezapig af met nóg een half uurke op de crossfiets. Na elk onderdeel poetst hij met veel zwier het geproduceerde plasje zweet weg. Van gekkenwerk gesproken! En dan denkt ne mens :"...misschien zit er toch nog énen normalen tussen? de Kris bedoel ik. Die kan toch goe rekenen...die zal zichzelf toch wel wat weten in te tomen. Belt die toch óók wel om te laten weten dat hij -in de Passage- een simulatie van de eerste 12 km van de Ventoux afgewerkt heeft, conform de hellingen van de echte berg. Willen die per sé in het Guiness Record Book terecht komen of wadde? In ieder geval heb ik deze morgen m'n morningafterpil moeten nemen om die acrobatentoeren van die Ventouzen uit mijne kop te zetten. Onze Krollekop verschijnt gelukkiglijk wél op de training. De fitnessrage heeft hem nog niet te pakken. Hij doet 3 rondekes-op zijn gemak- geflankeerd door Paulus de Boskabouter en onze Gurt. Hij heeft vroeger goed gekeken naar die reclame over de 'wakkere bakker' (zie boven). Mij gaan ze nie liggen hebben - zie je hem denken -. Ik rijd weer naar huis op mijn veloken. Het was gene vetten op de training. Met moeite 50 ' rond gekregen. Ik mis iets. Ik word een beetje mistroostig. Ik denk aan de mooie winterloopjes met ons allen langs Nieuwerkerken. Maar ik verman me, want ik wil pal achter mijn jongens staan. En diene Passage -denk ik bij mezelf- dat is ook maar een 'doortochtje'. Iets van tijdelijke aard. Ge moet uw maatjes nu wel een tijdje missen, maar nadien , nà het ei in mei , komen die vast terug naar de mama. Doe zo voort, mannen! Het gaat jullie lukken! Zeker weten!!! Een bezorgde mama, tijdelijk onderhevig aan het lege-nest-syndroom. Zoignapken

't Is begonnen ... het serieuze werk, hoogtemeters maken, krachttraining, enz. ...

Afgelopen woensdag hebben onzen Armand, onzen Kris, onzen Patrick en ikzelf een kennismakingssessie meegemaakt in de Passage Fitness te Aalst. Ons Mimi en onzen Dirk waren vorige week zondag voor ons op prospectie geweest. Onzen Dirk had namelijk tegen ons Mimi gezegd dat wij best toch wat bijkomende krachttraining zouden kunnen gebruiken. Ons Mimi kennende heeft zij er geen gras laten overgroeien en heeft zij ons bij wijze van spreken "manu militare" uitgestuurd.

Wij hebben van Gregory - onzen persoonlijke begeleider - wat uitleg gekregen over de werking van de toestellen. Hij had van ons Mimi reeds vernomen wat de bedoeling was en zodoende had hij voor ons reeds enkele toestellen gereserveerd : de loopband, de cross-trainer en de step.

Op de loopband hebben wij drie kwartier gelopen en hebben wij ondermeer tot een hellingspercentage van 11% uitgeprobeerd, kwestie van al eens voeling te krijgen met wat wij in Frankrijk voor de voeten zullen krijgen. De opbouw naar het hellingspercentage van 11% hebben wij gelijkmatig opgebouwd alsook geleidelijk aan afgebouwd.

Vervolgens hebben wij een half uur op de cross-trainer een cardiotraining afgewerkt. Als afsluiter hebben wij dan nog een kwartiertje op de step eveneens een cardiotraining afgewerkt.

Moe, maar voldaan zijn wij na een verfrissende douche en voor onzen Patrick een saunaatje terug huiswaarts gereden.

Vrijdagavond na de training hadden de Mont Ventousekes afspraak in de Osbroekkantine met Kaat. Ervaringsdeskundige bij uitstek omdat zij al tweemaal de Mont Ventoux is opgelopen, eenmaal in duo en eenmaal solo.

Omdat Kaat een minder goede ervaring had met haar solo onderneming, heeft zij ons de raad gegeven er geen wedstrijd van te maken en zeker bij elkaar te blijven (minimaal in duo).

Haar ervaring leert ons dat de eerste zes à zeven kilometer geleidelijk aan oplopend zijn (vals plat). Vanaf het bos komen de steile stukken, de kuitenbijters. Na een kilometer of negen geklommen te hebben tussen de bomen, komt men aan de beroemde "Chalet Renard". Men loopt daar het bos uit, men verlaat de boomgrens en men komt in het maanlandschap.

Het weerstation (de top) komt op dat moment opnieuw in zicht en zal een belangrijke rol gaan spelen in het koppeken gedurende het verdere verloop van onze tocht naar de top. Zonder bevoorrading en/of support zijn de laatste zes kilometers volgens Kaat niet te onderschatten omdat deze voornamelijk op de psyche van de atleet een grote invloed hebben.

Tijdens de beide ondernemingen (in julli) van Kaat heeft zijn in het bos geen last gehad van vliegen en/of muggen, doch heeft zij ons de raad gegeven een muggestick bij de hand te hebben.

Belangrijk naar onze training toe was hoogtemeters trainen over langere afstand. Enkele heuvels uit de Ronde van Vlaanderen zijn ter spraken gekomen (Nokereberg, Berendries, ...). Kaat zelf heeft de Berendries meerdere malen na elkaar opgelopen als training, waarbij zij met de auto terug naar de voet werd gebracht. De afspraken hierover zullen zeker tijdens de weektrainingen aan bod komen, wees daar maar zeker van. De Mont Ventousekes zijn serieus bezig met hun uitdaging, of wat had je gedacht.

Naar voeding en naar drank toe had Kaat geen specifieke opmerkingen omdat dit een onderwerp is dat persoonlijk is. Elkeen heeft een andere eetgewoonte en/of drankpatroon ('k heb het hier niet over alcohol - 'k zie jullie weer naar ons Duvelken loeren). Ieder moet voor zichzelf uitmaken wat hij tot zich neemt en zeker dat doen waar hij zich goed bij voelt. Onzen Dirk heeft wel de raad gegeven wat supplementen te nemen zoals magnesium en ginseng om bij te dragen tot betere prestaties.

Verder heeft Kaat iedereen veel succes gewenst en heeft zij ons gevraagd haar op de hoogte te houden van onze prestaties. Wat wij zeer zeker zullen doen, alleen al uit dank voor de nuttige informatie die wij van haar hebben gekregen.

Deze morgen hebben onzen Gino, onzen Armand en ikzelf onze eerste monster duurloop (de drie uur volmaken was het belangrijkste, niet de kilometers) gedaan. Onzen Patrick was ook op het appel om half negen, doch onzen Patrick heeft zijn training in het park afgewerkt.

Met onze drieën zijn wij eerst via het Denderpad naar Erembodegem gelopen om via de Hoge Weg en de Langestraat koers te zetten richting Affligem. Eens in Affligem zijn wij richting Meldert afgedraaid en hebben wij onze tocht richting Baardegem aangevat. Van Baardegem zijn wij via de Leirekesroute richting Moorsel gelopen om via de Beugemstraat rechts af te draaien om vervolgens richting Herdersem te lopen. In Herdersem hebben wij beslist om via de Wiezebrug naar Gijzegem te lopen en van daaruit via het fietspad langs Hofstade terug naar het park te lopen.

In Hofstade is onzen Armand solo verder gegaan omdat onzen Gino nood had aan een drinkwater stop en ikzelf aan een sanitaire stop (jaja, de darmtransit kan soms vervelend zijn en de hartslag behoorlijk de hoogte injagen om het tegen te houden).

Na een korte pauze hebben onzen Gino en ikzelf de laatste kilometers dan afgewerkt om na 3u11min, moe maar voldaan onze training te beëindigen. Wij hebben 30 Km 250 meter gelopen en hebben tevens 634 hoogtemeters gemaakt tijdens onze training. Onzen Armand was enkele minuten voor ons in de chalet aangekomen met een even goed gevoel als ons over onze geleverde prestatie.

Ik zou enkel nog willen zeggen : wij zijn goe bezig jongens.