Ik had gehoopt het ietskes langer vol te houden.

Ik had in stilte zelfs gehoopt álle trainingen van de Ventousekes te kunnen meedoen. Neen, niet met de bedoeling de berg mee op te 'kruipen' , dat niet. Maar gewoon zó maar om bij de 'companie' te horen, om bij mijn maten te zijn.

Helaas het heeft niet mogen zijn. Mijne foulée in Bosvoorde zal ietsken te groot geweest zijn. Resultaat : wat uitgerokken spieren hier en daar. Dus moet ik tijdelijk aan de zijlijn staan.

Maar als jullie dachten dat dat zo gemakkelijk is...vergeet het.

Woensdag heb ik de trainingen alsnog uit mijn hoofd kunnen zetten. Maar vrijdag knaagde het al zodanig dat ik om 17 uur alsnog onzen Hans opgetrommeld heb om me mee te voeren naar 't park. Ik wilde koste wat kost eens proberen ..

Nadat ik dus welgeteld 3 (DRIE) weken in het kielzog gesjokt heb van de Alva L8-jes, moest ik op zoek naar een ander kliek om bij aan te sluiten. Ik kon kiezen tussen de decarunnerkes enerzijds of Michel, spraakwaterval Bart en Pascal anderzijds. Deze laatsten beloofden me alle morele steun tijdens de 9km die op hun programma stond. Ze zouden een klein uurtje lang zo veel mogelijk op mijn 'kap' zitten, zodanig dat ik de vervelende pijn in mijn heup rap zou vergeten. En inderdaad onzen Bart is erin geslaagd.Hij heeft me zowaar de ganse 'rit' getracteerd op een zeer onderhoudende conversatie ...en kijk, de pijn werd minder.