Zondag 1 mei - 't is vandaag wedstrijd in Knokke (10 km).
Om 13 u staan een paar uitsloverkes te wachten in de dreef. Het zijn dezelfde als altijd : Dirk, Willy, Johan en ik . We wachten op ons Anne-Marie. Gaat ze komen of niet? Het is nog twijfelachtig.Gisteren stuurde ik haar een sms-ken met de vraag "Kom je morgen naar den dreef om 8 uur (m.a.w. doe je de zware training mee die de maten van de Ventoux op het programma hebben staan) of kom je om 13 uur (dus om mee te gaan naar Knokke). Het antwoord was : "allebei". Ja, dat ze een beetje gek is weten we allang van ons Pocketmodelleken, maar dat ze zó gek was, kon ik met moeite geloven.
Ons mannen komen aan in den dreef. Het raampje van de Gino zijnen auto gaat naar beneden : ik zie drie grijnzende gezichten (Hans, Gino en Armand) : 32,5 km in 3.30 u. De laatste tijd comuniceren we enkel nog via getallen. Meer is niet nodig om ne normale mens te doen omvallen. Maar het is hen niet aan te zien. Ze hebben de eerste vermoeidheid al 'doorgespoeld'. De tweede auto arriveert ook : Pascal, Kris en Patrick. Ze glunderen.De Schettenberg heeft hen er niet onder gekregen blijkbaar.
In mijn binnenste ben ik al aan het rekenen. Allemaal 's morgens om 7.45 u van huis vertrokken en waarschijnlijk maar om 13.30 u thuis...Wat gaan de vrouwkes daarvan zeggen? Neemt ge niet teveel risico's jongens? Het is nu niet de moment om je wederhelft tegen je in het harnas te jagen hé.
"Anne-Marie komt af zulle, zij heeft 'maar' de helft gedaan " roepen ze (MAAR...dat is wel al 16 km hé mannekes!).
Dan vertrekken ze : de Kris zjoeft voorbij in zijn nieuwe BMW-Cabrio...Het dak is opengeschoven en zijn manen wapperen in de wind (nu nog; om de berg te beklimmen moeten die er zeker af, want elke gram extra te dragen wordt geelimineerd).
Hij ziet eruit als James Bond. ( Waar is de tijd dat hij de regen trotseerde in zijn geel pakje?)
Zou het kunnen dat hij een klein beetje last heeft van een midlife-crisis? In ieder geval zal hij niet meer onopgemerkt zijnen entrée maken in het park (van de Ronny zijne Porsche spreekt geen kat meer).
Ook onze Krollekop is in't nieuw. Neen, je kan het hem niet direct aanzien nu. Maar wie de zaterdagmarkt bezoekt, zal vanaf nu een brilleken met reflecterende glazen moeten opzetten.
Ons Patjen heeft immers nen nieuwen marktwagen, volledig uitgerust met 1001 schuifjes om er knopen, ritsluitingen, spelden, bh-sluitingen (Pluch !), breiwol, enz in op te bergen.
Op dit moment interesseert ons alleen nog maar de elastiek. Onze Krollekop heeft er 200 meter van besteld. Dat zal nodig zijn want ik voorspel dat de komende weken tal van loopbroekjes
nog een maatje zullen moeten versmald worden.
Dankzij zijn zeer gevarieerd gamma van knutsel-, brei- en haakartikelen hoopt hij tevens de 'echtgenotes' van de lopers 'zoet' te houden. Hij belooft hen een fikse korting als ook zij een beetje toegevend zijn.
Ah, daar is ze, ons Anne-Marie! Ze ziet er zo fit uit als een hoentje. "Oh ja, ik recupereer rap. Ik heb net een warm badje genomen en voel me goed"
Het trajectje in Knokke (dat we al kennen van vorig jaar) is echt de moeite waard, maar het is ietsjes te warm.
Er zijn 2400 lopers ingeschreven. Terwijl wij in de achterste gelederen wachten op het startschot schuiven Anne-Marie en Liesbet naar voor, waar de echte atleten staan. Ja, Liesbet gaat er ook weer een lap op geven.
Ze is vergezeld van haar vurigste aanspoorder, nl haar echtgenoot de Gunther. "Ligt mijn haar goed?" vraagt ze voor ze doorschuift. "Neen, antwoord ik , ik zie het liever met een middenstreep." Zonder veel problemen herschikt ze haar coiffure : "..voor de foto's hé..." voegt ze er aan toe. Die is ook niet te schatten denk ik nog in mijn binnenste. En dan is er het startschot.
Ik heb (weer eens) mijn orders gekregen van de Willy: "Traag beginnen hé. Nadien kunt ge nog wat bijgeven.."( Wordt hij dat nu toch nooit beu? Blijkbaar niet). Al bij de eerste stappen voel ik : het wordt niks. Mijn benen zijn lood. Mijn hartslag gaat de hoogte in, vooral bij de gedachte dat ik weer zal moeten stappen. Na 4/5 km is het al zover. Ik kijk beteuterd naar mijn compagnon.
"Ik kan niet meer", zeg ik en ik begin te stappen. Zijn blik spreekt boekdelen. Als hij me kon doodbliksemen, zou hij het vast doen. Maar hij zwijgt als vermoord. Als ik hem zeg dat hij moet doorlopen en niet moet op mij wachten, zegt hij resoluut :"Neen, ik blijf bij jou" Dus tja , er zit niets anders op dan weer te beginnen. Ik probeer wat te drinken maar krijg met moeite een slok binnen. De rest van het bekertje kiep ik dan maar over mijn hoofd. Op ongeveer 1 km van de meet moet ik alweer (voor de 4de maal ) stappen. Nu krijg ik de Willy zover om alleen verder te lopen. Aan de kant ligt een zestiger een beetje te creperen. Er komt EHBO in de vorm van twee
agenten op de motor en een ambulance. Allee ik ben hier blijkbaar toch niet de enige sukkel, denk ik.
Tot twee maal toe duwt een jong meisje mij weer op gang met de woorden "Komaan madammeken, het is maar 5 minuten meer.." Bijzonder vriendelijk, dat wel, maar als ge kapot zijt, lijken vijf minuten een eeuwigheid.
Maar aan elk lijden komt een einde en ik sleep me over de meet. Ik krijg géén goedkeurend schouderklopje van mijn maatje. Hoe ga ik dat nu weer goedmaken????
Ons Duracel-konijntje zit al op ons te wachten, fris gedoucht. Iedereen is een beetje in het ongewisse wat zijn tijd betreft. Maar we zien het morgen wel op de site.
We laten ons naar huis rijden door Stokstaartje. Die heeft zich niet al teveel moeten inspannen :
1.11 , de tijd die hij voorop gesteld had.
Helaas, dit keer niet geëindigd in laatste positie.
Liesbet : 49. 25 (12,8 km/u)
Anne-Marie : 51.33
Willy : 58.31
Zoignapken : 59.13
Johan De Wael : 59. 58
Geen opmerkingen:
Een reactie posten