Home ... sweet ... home

Gisterenmorgen om 05u23 zijn de eerste gsm-alarmen inwerking getreden want het was alweer een belangrijke dag voor de Ventousekes en hun begeleiders, namelijk om 06u00 zou de terugreis naar België aangevat worden. Het was een drukte van jewelste, iedereen was druk doende alle laatste spullen bijeen te nemen en naar het busje te brengen om weg te bergen.

Ons Duvelken had zijn stoute schoenen aangetrokken en was nog snel naar blok B (de kamer van onzen Krollekop en zijn Cindieken) gelopen om wat koffie te halen zodat hij vlug nog wat koffie kon zetten. Zo kon iedereen voor het vertrek nog een slokje verse koffie drinken. Ja, soms heeft ons Duvelken nog goede ideetjes.
Om 06u10 zijn wij dan vertrokken. Met een krop in de keel hebben wij afscheid genomen van onzen Krollekop en zijn Cindieken. Zij blijven nog een weekje langer vakantie in Frankrijk, meer bepaald Grenoble. Om 09u00 zouden zij verder doorreizen.

Zonder al teveel moeilijkheden zijn wij iets over 08u30 Lyon doorgereden, tijde voor onze eerste stop en voor de eerste bestuurderswissel. Ons Duvelken en onzen Tien hebben de volgende 250 km voor hun rekening genomen. Na een iets langere middagpauze hebben ons Peiresaucisken en onze Pascal het stuur in handen genomen om ons opnieuw op een veilige manier zo'n 250 km dichter bij huis te brengen. Onzen Tien en ikzelf hebben het laatste traject afgelegd, omstreeks 18u00 zijn wij veilig en wel in Aalst aangekomen.

Nadat ons Duracelleken en ons Chouken thuis werden afgezet, zijn wij doorgereden naar la casa di Zoignapken. Haar Stokstaartje had via de telefoon al laten weten dat het eten klaarstond en dat alles piccobello was opgeruimd.

De Ventousekes en hun begeleiders zijn allen veilig en wel terug in ons Belgenland, onzen trui van Alva komt ons goed van pas. Het zal weer aanpassen worden aan de temperatuursverschillen en voor velen onder ons is het maandag opnieuw werkendag. Ons Filomeen heeft de spits mogen afbijten en zij is vandaag om 16u00 al gaan werken.

Zoals ons Duracelleken reeds heeft verwoord had deze onderneming niet kunnen slagen zonder de inzet van ons Zoignapken. Vooral het werk dat zij achter de schermen (ja, achter ons gat) heeft gedaan ... chapeau. Bedankt Zoignapken voor dit alles.

Ook alle begeleiders verdienen een pluim voor de steun en de support die zij hebben gegeven voor -, tijdens - en na onze uitdaging. Ook voor hen een dikke mercie.

Voor de thuisfronters die ons een riem onder het hart hebben gestoken via sms, telefoon en mail ook een welgemeend dank u wel. Ook deze steun - ondanks de honderden kilometers afstand - heeft ons zeer zeker goed gedaan en was ook nodig om ons de innerlijke kracht te geven door te zetten en vol te houden.

Home ... sweet ... home, but now already thinking about ... next year.

terug thuis

18u  Ik (Duracelleke) wordt thuis afgezet. We nemen afscheid van mekaar en met een beetje spijt in het hart stap ik onze garage binnen. Ik geef mijnen Marc een dikke kus en kijk een beetje argwanend rond maar alles ligt hier netjes, zelfs geen berg afwas te bespeuren. Ook hier is het blijkbaar goed verlopen. Ik maak mij een tasje koffie (alongé) en begin te mijmeren. Deze week was echt een week die niet meer uit mijn geheugen zal gaan. Niet alleen door de prestatie (eventjes was ik toch in paniek) maar ook door de vrienden. Vooral Big Mama wil ik bedanken, die echt alleen maar aan ons ( de lopers ) heeft gedacht en reeds van thuis uit al van alles (serieus en niet serieus) bedacht had. Nen dikke merci hiervoor !!!! Maar ook zonder de begeleiders-wederhelften van de mannen en ons chouken zou het zeker niet zo speciaal geweest zijn. Ook nen dikke merci hiervoor. De bloemen (of koeken) zullen zeker volgen.
Nog eens bedankt
Duracelleke

Een laatste keer leven als ... god in Frankrijk

Na het ontbijt van deze morgen zijn wij met z'n allen naar de markt in Carpentras gereden. Opnieuw zijn er koopjes gedaan, doch iedereen was het er over eens dat de markt te Bédoin niet te kloppen is wat betreft sfeer en authenticiteit.

Na een dagschotel te hebben gegeten in een plaatselijk restaurant, zijn wij via de Cave te Beaumes de Venise naar het rustieke dorpje Séguret gereden. In Séguret hebben wij ons tegoed gedaan aan artisanaal bereide ijskreem, alsook de sight-seeing werd gesmaakt.

Ons Peiresaucisken, ons Duracelleken, onzen Tien, ons Duvelken en ikzelf zijn vervolgens nog eens teruggereden naar Malaucene om een aandenken aan ons avontuur aan te schaffen. Op weg naar Malaucene is onze onderneming, alsook de voorbereiding over de tongen gegaan. Ook zijn afspraken naar volgend jaar toe gemaakt en eventuele aanpassingen zijn geopperd. Het is ondertussen duidelijk geworden dat de Ventousekes hun hart hebben verloren aan de Mont Ventoux, de Vaucluse en de Provence.

Na het avondeten heeft ons Duvelken (onzen Légionair) zijn manschappen nog eens tot de orde geroepen en is er nog een parade gehouden en en eresaluut ter attentie van Big Mama en de andere begeleiders.

Deze reis zal velen onder ons bijblijven. Volgende one-liners zullen bij velen een glimlach oproepen : "Een manchken geven."; "Dat ding wordt 75cm groot, maar vanaf 50 jaar begint dat te krimpen."; "Onzen Légionairé.".

Iedereen heeft vandaag een tweeledig gevoel : enerzijds zijn wij blij dat wij naar huis kunnen gaan, anderzijds hebben wij spijt dat wij deze mooie omgeving moeten verlaten omdat onze vakantie ten einde is.

Bij leven en bij welzijn ... volgend jaar zijn wij terug, hopelijk met even mooi weer als dit jaar.

Le Toulerenc ... waterwandeling ... even met de beentjes onder tafel zitten en genieten ...

De keukenploeg van deze morgen (onzen Krollekop en zijn Cindieken) hebben geen moeite gespaard om ons een ontbijt met spek met eieren voor te schotelen. Achteraf bekeken bleek dit wel meer dan nodig te zijn voor diegenen die voor de wandeling onder begeleiding van onzen Krollekop (gids van de dag) hadden gekozen.

Omstreeks 10u00 hebben wij aangezet richting Saint Léger du Ventoux vanwaar wij de wandeling zouden starten. Onzen Krollekop, ons Duracelleken, ons Zoignapken, onzen Pascal, ons Peiresaucisken, ons Duvelken en ikzelf zijn de deelnemers aan de geplande wandeling.

De wandeling is volgens onzen Krollekop in twee delen op te splitsen, een gedeelte is droog en volgt de loop van de rivier Le Toulourenc, het tweede gedeelte volgt de bedding van de rivier (kortom door het water). Volgens onze gids kan het water tot halverwege de borstkas komen. Iedereen voorziet zich van zwemkleding, alsook van droge kleding voor achteraf. Wij hebben ons allemaal goed voorzien van drinken en eten (bananen en wat droge koekjes). Iedereen is klaar voor een avontuurlijke onderneming langs onbekend terrein.

De wandeling op het droge gedeelte verliep vlot, doch was bij momenten zwaarder dan deze van gisterenmorgen (Dentelles de Montmirail). Het looppad was beter te belopen maar er dienden opnieuw verschillende hoogtemeters gemaakt te worden. Tijdens deze tocht zijn wij verschillende malen onder de indruk geweest vanwege de prachtige uitzichten, alsook van de grote variatie aan flora dat wij hebben opgemerkt.

Na ongeveer 2 uur bereikten wij de startplaats voor de wandeling doorheen de bedding van Le Toulourenc. Ons Duvelken heeft aanvankelijk verwoede pogingen gedaan om zijn bottines droog te houden. Al snel heeft hij moeten inzien dat dit een gevecht tegen de windmolens zou worden.

Zowel ons Zoignapken, als ons Duracelleken hebben zich vandaag heel sportief en dapper opgesteld, zij waren trouwens omringd door een schare gentlemen die steeds een hulpvaardige hand boden wanneer het water nog eens iets te diep bleek te zijn. Halverwege de waterwandeling hebben wij het geluk gehad een plaatsje aan te treffen waar het mogelijk was een groepsfoto te maken. Door omstandigheden hebben wij een tweede foto moeten maken. Opnieuw is dit avontuur uitgedraaid in een onvergetelijke gebeurtenis dat wij ons zullen blijven herinneren als : "Expeditie Duvelken - The great Legionair". Zelfs onderwater heeft ons Duvelken zijn mannetje weten te staan, vanuit een grot komen opduiken was voor hem ook geen probleem vandaag. Ook vandaag zijn er opnieuw legendarische filmopnames gemaakt (Alva in de gloria).

Na nog eens 4 uur wandelen bereikten wij opnieuw het startpunt, alsook het busje. Iedereen had zo'n dorst gekregen van deze expeditie, dat een terrasje niet te vermijden was. Dit vonden wij in Brantes.

Thuis hebben wij met zijn allen nog een aanval gedaan op onze keuken om de verbruikte calorieën opnieuw aan te vullen.

Iedereen was moe, maar o zo tevreden.

Om 20u00 staat er nog een etentje op het programma in een leuk restaurantje hier in de onmiddellijke omgeving. Ik denk dat wij dit zeker verdiend hebben na de prestaties van de afgelopen dagen.

Smakelijk.

Pluchken Teddy.

 

The day after ... wandelingsken maken ... wijndegustatie ... BBQ ...

Deze morgen een beetje uitgeslapen, het was toch iets over acht uur toen blok A is opgestaan. De keukenploeg was al volop in actie, ons Anneken en ons Duvelken hadden eitjes gekookt. Onzen Pascal en onzen Krollekop waren al met de fiets vertrokken om brood bij de bakker in het dorp. Kortom het was weer af. Voor ons Duvelken was er wel een speciaal recuperatie ontbijt voorzien.

Na het ontbijt hebben wij ons in twee groepjes gesplitst : de dames (ons Zoignapken, ons Paparazzi Chantalleken, ons Anneken, ons Filomeen en ons Cindieken) zijn naar de markt in Malaucene gereden; de Ventousekes (ons Duracelleken, onzen Tien, onzen Pascal, onzen Krollekop, ons Duvelken en ikzelf) zijn samen met ons Chouken een wandelingsken gaan maken in de Dentelles de Montmirail. Rendez-vous punt voor beide groepen was restaurant "Lou Castelet" in Baumes de Venise omstreeks 13u00.

De wandeling van de Ventousekes is vlot verlopen, opnieuw zijn verschillende hoogtemeters overwonnen. De spieren bleken naar behoren - de meesten hadden een beter gevoel - en zonder al teveel last te marcheren. Er was op een bepaald ogenblik zelfs het voorstel om op donderdag de Mont Ventoux vanuit Malaucene nog eens op te lopen. De panoramische zichten die wij hebben kunnen zien waren fantastisch. Iedereen was het er over eens dat de wandeling meer dan de moeite waard was.

Na het eten zijn beide groepen opnieuw gesplitst : de dames (ons Duracelleken heeft de plaats van ons Anneken ingenomen) zijn naar de vakantiewoning teruggereden om alles voor te bereiden voor de avond-BBQ; de Ventousekes en ons Chouken zijn op wijndegustatie gegaan.

Voor ons vertrek hebben wij allen samen nog snel een bezoekje gebracht aan het kerkje van Baumes de Venise. Onze verbazing was groot toen wij in het kerkje ontdekten dat ons Filomeen er een heiligenbeeld heeft staan.

Nadat eerst Domaine Les Bernardins werd bezocht, zijn vervolgens : de Cave de Baumes de Venise, Domaine Le Clos de Caveau, de Cave de Vacqueyras en de Cave de Rasteau aangedaan. De nodige rantsoenen witte -, rosé - en rode wijnen, alsook le vin doux werden gedegusteerd en gekocht. Opnieuw kregen de Ventousekes het moeilijk ... en erg zwaar. Gelukkig was er onzen Krollekop (BOB van dienst) om ons huiswaarts te rijden.

De dames hebben opnieuw nieuwe outfits gekocht (rokjes, kleedjes, tuniekjes, ...). Enkele dames zullen vrijdag op de markt in Carpentras moeten uitkijken naar een nieuwe valies om alle nieuwe stukken in op te bergen. Ons Zoignapken heeft als een volleerde mannequin haar laatste outfit aan het zwembad geshowd.

De BBQ was zeer lekker. De merguez-worstjes, de kalkoenbrochetten, de steaks, de lamskoteletten waren zeer lekker. De keukenprinsen (ons Duvelken en onzen Tien, bijgestaan in de keuken door onzen Pascal en ons Peiresaucisken voor de marinade van het vlees) hebben hun opdracht zeer gedreven uitgevoerd. Ikzelf heb samen met ons Zoignapken en met ons Peiresaucisken de Jeroen Meuskes-aardappelen klaargemaakt (aardappel met kruidenboter in zilverfolie). De keukenprinsessen (ons Zoignapken, ons Filomeen, ons Cindieken, ons Duracelleken en ons Paparazzi Chantalleken) hebben zich uitgesloofd voor de groentenschotels.

Iedereen is het er opnieuw over eens dat onze dag geslaagd was, er gaan zelfs stemmen op dat deze dag zwaarder was dan onze heroïsche prestatie van gisteren.

Pluchken Teddy.

D-day ... from zero ... to hero

Om 05u00 heeft ons Duracelleken blok A gewekt. Het opstaan verliep niet al te vlot, doch iedereen was duidelijk begaan met het doel van onze uitdaging. Onze Pascal is onmiddellijk in zijn sloffen gesprongen en is het ontbijt gaan klaarzetten. Blijkbaar was blok A een half uurtje te vroeg opgestaan. De pasta, de havermoutpap met honing, het brood met confituur en/of honing werden gesmaakt.

Tijdens het ontbijt genoten wij van de zonsopgang, alsook van de "Kale Berg". Deze lag ons uitdagend te aanschouwen, eerst in de schaduw, later in de opkomende ochtendzon.

Naar dagdagelijkse gewoonte heb ik ook deze morgen mijn welgemeende groet gebracht aan die "joekel van de Vaucluse".

Na het ontbijt zijn enkele Ventousekes nog een klein tukje gaan doen op bed, kwestie van de zenuwen onder controle te houden. Anderen brachten nog enkele bezoekjes aan het toilet (de darmtransit). Iedereen had duidelijk zijn eigen manier om met de opkomende stress om te gaan.

Om 07u00 zijn wij vertrokken richting startplaats Bédoin om zoals voorzien te starten om 08u00. Omstreeks 07u45 bereikten wij de startplaats. Op 0u - 15min zijn enkele Ventousekes overgegaan tot het afplakken van de tepels, om 0u - 10min zijn de eerste gellekes naar binnengewerkt. Even voor het startuur zijn de laatste grote en kleine boodschappen gedaan in een nabij gelegen woning (eigendom van mensen uit Denderleeuw). Ons Chouken geeft snel nog enkele Ventousekes een Immodium (kwestie van een Dieter De Leuseken te verbannen).

Om 08u00 staan de Ventousekes aan de startlijn klaar voor een nieuw avontuur, een sprong in het onbekende. Iedereen moedigt elkaar nog een laatste keer aan. Dan is daar ons begeleidingsteam dat het startsein geeft : drie, twee, een ...

Tot het begin van het bos (+/- 6km) gaat het nog vrij vlotjes. De Ventousekes zijn op dat ogenblik reeds in twee groepjes gesplitst. Ons Duvelken en onzen Krollekop volgen een zeer strak schema en zij houden zich hier zeer strikt aan. Ons groepje bestaat uit : ons Duracelleken, onzen Pascal, onzen Tien, ons Peiresaucisken en mijzelf.

Eenmaal in het bos meldt onzen Pascal dat het tempo te strak is en dat ons Pluchken Teddy het tempo moet aangeven. Onzen Tien en ons Peiresaucisken worden teruggefloten. Na Km 12 krijgt ons Peiresaucisken het moeilijk en dient hij ons groepje te verlaten, hij blijft voor het groepje van ons Duvelken en onzen Krollekop uitlopen.

 

Ondertussen heb ik mijn mp3-speler op mijn gsm in werking gesteld en geef op die manier enige muzikale ondersteuning aan ons groepje. Na de passage aan Chalet Reynard steekt onzen Tien een tandje bij en laat ons groepje achter zich. Zowel onzen Pascal als ikzelf krijgen het even voorbij Chalet Reynard behoorlijk lastig, de eerste symptomen van spierkrampen steken de kop op. Ons Duracelleken geeft snel nog een massage aan onzen Pascal en zet dan de achtervolging op onzen Tien in. Even voorbij het standbeeld van Tom Simpson krijg ik de eerste krampen in zowel de kuiten, als de dijbeenspieren.

De laatste kilometer is zeer zwaar. Het weerstation - ons einddoel - blijft nog steeds behoorlijk veraf liggen. Plotseling zie ik ons Duracelleken op de weg boven mij dartel rondhuppelen. Ik denk dat zij de verkeerde afslag heb genomen, doch zij is reeds aangekomen en komt de andere Ventousekes morele ondersteuning geven. Moe, uitgeput en tevreden bereik ik de eindstreep.

Alle Ventousekes hebben de top van de Mont Ventoux bereikt. Voor de statistieken, zie hier de results : ons Duracelleken (3u08), onzen Tien (3u12), onzen Pascal (3u15), Pluchken Teddy (3u19), ons Peiresaucisken (3u33), ons Duvelken en onzen Krollekop (3u40).

 

De publieke belangstelling en de aanmoedigingen op de top hebben ons enorm veel genot gegeven. Vandaag zijn de Ventousekes van zero ... naar hero gegaan.

Onze onderneming had echter niet kunnen slagen zonder de medewerking van ons begeleidersteam, onder de adekwate leiding van Big mama (alias Zoignapken), bestaande uit : ons Anneken (driver van dienst van het busje), ons Paparazzi Chantalleken (driver van dienst van de Q5), ons Cindieken, ons Filomeen en ons Chouken. Zonder hun goede zorgen was onze uitdaging niet gelukt. Punctueel stonden zij de Ventousekes op de afgesproken plaatsen op te wachten om ons onze drankbidons en onze gellekens aan te reiken. Lieve dames vanwege de Ventousekes een welgemeende dank en een dikke proficiat voor de support.

Onze dank gaat uit naar ons Duvelken die voor een uitstekende sponsor heeft gezorgd om onze onderneming tot een goed einde te brengen. Alhoewel iedereen al kan raden wie dit wel mag zijn ...

Pluchken Teddy.

Slaapwandelaars .... naar de markt ... uitrusten ... laatste afspraken ...

Sedert afgelopen nacht hebben de Ventousekes een nieuwe bewoonster bij, 't is te zeggen er heeft zich iemand ge-out als slaapwandelaarster. Dat ons Zoignapken graag een wandelingsken maakt weten wij allemaal, maar dat zij nachtelijke wandelingskes maakt was ons niet gekend. Stokstaartje heeft ons dat niet meegeven bij ons vertrek.

Deze morgen omstreeks 04u30 moest onzen Pascal naar het toilet voor een kleine boodschap. In het donker is hij naar het toilet gesukkeld. In het toilet hoort onzen Pascal dat er iemand naar het toilet komt, om de anderen niet te wekken fluistert hij dat het toilet bezet is. Onzen Pascal ziet Zoignapken binnenkomen, zij heeft hem niet gehoord ... zij heeft namelijk haar quies (oorstoppen) in. In het donker betast ons Zoignapken onzen Pascal. Onzen Pascal is hier zo van onder de indruk, dat hij op weg naar zijn bed tegen de kast aanloopt.

Het ontbijt kon niet meer stuk met dit hilarisch nachtelijk verhaal vanuit het nachtverblijf A (van de eenzaten).

Na het ontbijt vertrekken enkele Ventousekes naar de wekelijkse markt in Bédoin. Iedereen is onder de indruk de grote en het aanbod van de markt.

De dames hebben hun hartje kunnen ophalen aan de vele kraampjes, zowel nieuwe outfits, als geschenken werden aangeschaft. Wij hebben ons nog moeten haasten of wij konden de noodzakelijke en dringende boodschappen op onzen buik schrijven. De marktkramers waren reeds begonnen met het opkramen.

Dankzij onze trainingsschema was het voor de Ventousekes en hun aanhang een koud kunstje om een tandje bij te steken. Tevreden keerden wij huiswaarts richting vakantiewoning.

Omstreeks 15u10 is ons Peiresaucisken vertrokken naar Avignon om er zijn Paparazzi Chantalleken af te halen aan het station waar zij zou aankomen met de TGV vanuit België. Om het koppeltje in alle rust de hereniging te laten vieren, hebben de Ventousekes besloten een siësta te houden rond het zwembad of om een partijtje te ping-pongen.

De Ventousekes mogen op hun blote knieën een schietgebedje maken voor alweer een voortreffelijk keukenteam dat opnieuw een lekkere maaltijd heeft klaargemaakt : kippeborst, rijst met wok-groentjes. Supper lekker.

Voor ons Duvelken had ons keukenteam op zijn verzoek een speciale maaltijd moeten samenstellen. Ons Duvelken is een man van gewoontes en hij weigert hiervan af te wijken. Voor een belangrijke wedstrijd bestaat zijn maaltijd - ondanks de afgunst van onze trainers - uit : koude ravioli met een lekkere ijskoud duvelken.

Voor de Ventousekes zal het snel ochtend zijn want de haan zal vroeg kraaien.

The final countdown is begonnen ...

De eerste morgen ... relaxen aan het zwembad ... op verkenning

Deze morgen is iedereen goedgemutst ontwaakt na een deugddoende nachtrust. De vogeltjes waren er reeds vroeg bij en tjilpten prachtige melodietjes.

Gisterenavond om 23u30 zijn onzen Krollekop en zijn Cindieken (zijn Carine) aangekomen. Met hun tweetjes hebben zij er minder lang overgedaan dan ons om de vakantiewoning te bereiken. Onzen Krollekop heeft gisterenmorgen nog de zaterdagmarkt in Aalst gedaan met zijn nieuwe wagen. Na de markt vlug naar huis om tegen 13u30 de heenreis aan te vangen. Geen gelanterfant, onmiddellijk volle gas naar Mollans sur Ouvèze.

Iedereen heeft zich op het buitenterras verzameld. Na iedereen een goede morgen te hebben gewenst, breng ik nog een nederige groet aan mijn grootste concurrent van aanstaande dinsdag. Uw nederige dienaar groet u, doch ik hoop van harte u woensdagochtend als verliezer te kunnen begroeten.

De morgen samen met onzen Pascal naar de bakker in het centrum van Mollans gefietst. Zes Franse broden en zes croissants en zeven choladekoeken later terug naar onze vakantiewoning om de hongerigen van eten te voorzien. De terugweg loopt een beetje bergop. Heb ik toch niet opnieuw de pech (zoals een viertal jaar terug) dat het versnellingsapparaat niet naar behoren werkt, zodat ik het klimmetje met een groter verzet moet oprijden. Onze Pascal heeft zich hiervoor verontschuldigd en zijn verontschuldigingen zijn aanvaard.

Tijdens ons ontbijt laat de zon zich van haar mooiste kant zien. Het ontbijt is fantastisch, de zon, de tjiltpende vogeltjes, het uitzicht. Gewoon prachtig ...

Na het ontbijt gaan de dames samen met onzen Tien en onzen Pascal naar de supermarkt om de nodige inkopen te doen. Met een behoorlijk lang en uitgebreid lijstje gaan zij op pad. De andere Ventousekes blijven in de vakantiewoning om een uitstap voor de namiddag uit te stippelen. 

Onzen Krollekop en ikzelf zijn door onzen Pascal aangeduid om de honeurs waar te nemen gezien onze voorkennis van de omgeving. Na kort beraad besluiten wij een wandeling in de Dentelles de Montmirail te maken omdat men de keuze heeft in een moeilijke (met wat klimwerk) en een vlakke wandeling.

Nadat de boodschappen zijn uitgeladen wordt er een algemene rustpauze ingelast rond het zwembad.

De voorbereidingen van het avondeten worden besproken. Onzen Krollekop en ikzelf nemen het heft in handen en wij gaan aan de rand van zwembad over tot het "patattenjassen". Binnen geen tijd moet een zakje van 5 kilo eraan geloven. Alles verloopt onder het goedkeurend oog van ons Duvelken, meester opzichter van dienst.

Tijdens het middagmaal wordt de knoop doorgehakt, de verkenning zal deze namiddag gedaan worden. Iedereen is het erover eens dat de spanningen te hoog zijn om de verkenning uit te stellen tot maandag. Vol goede moet vertrekken wij omstreeks 15u00 richting Bédoin.

De Ventousekes vertrekken vol goede moed. Ons Duracelleken ziet het al niet meer zitten wanneer zij die molshoop van dichtbij te zien krijgt. Ons Chouken (Karine D) weet ons Duracelleken te overtuigen dat alles "plat" is en dat dat  geen probleem voor haar mag betekenen. Telkens wanneer er een steil stuk onder de wielen passeert, hoor je ons Duracelleken voor zichzelf zeggen het is plat ... het is plat.

De verkenning is ook voor ons Anneken (chauffeur van dienst van het busje aanstaande dinsdag) een hele verheldering. Zij ziet het zitten om met het busje de Mont Ventoux op te rijden. Voor de groep is het een hele geruststelling dat wij na onze uitdaging toch nog naar beneden zullen geraken, want tot nu toe hadden wij nog geen bestuurder voor het busje.

Tijdens de rit naar de top van de Mont Ventoux hebben wij volgende rendez-vous punten aangeduid : op 3km, op 6km, op 11km, op 13km, op 16km en op 19km. Tijdens de uitdaging moeten de begeleiders zien of zij samen blijven op dat er een opsplitsing noodzakelijk is. Alles zal afhankelijk zijn van de tijden die tijdens het oplopen tussen de groepen zal ontstaan.

Na een terrasje op de top van de Mont Ventoux, zijn wij huiswaarts gereden voor het avondmaal. De kookploeg heeft zich opnieuw van zijn beste kant laten zien. Gisterenavond zeer lekkere spaghetti van ons Anneken. Vandaag stond op het menu twee soorten vis, gebakken aardappeltjes met sla, tomaat, komkommer en geraspte wortelen. Als het elke dag zo lekker zal zijn zullen wij op het einde van onze vakantie wel enkele kilootjes zijn aangekomen.

Morgen gaan wij naar de markt in Bédoin en daarna gaan wij ons Paparazzi Chantalleken ophalen in Avignon. Ons Peiresaucisken snakt naar zijn Paparazzi Chantalleken, voor zijn gemoedsrust is haar aanwezigheid van groot belang.
Na het avondeten is ons Zoignapken nog met een speciale verrassing komen aandraven. Vanuit ons Belgenland had zij voor de Ventousekes aanmoedigingen mee. Gedurende een klein anderhalf uur heeft zij ze ons allemaal voorgelezen. De aanmoedigingen hebben deugd gedaan. Voor mijzelf is het zelfs emotioneel een beetje zwaar geworden (bedankt Poesken). Via deze weg willen wij alle bewonderaars bedanken voor de woordjes van steun, het doet veel plezier te vernemen dat onze uitdaging zoveel mensen beroert. Thanks, de Ventousekes zorgen voor de rest.

The day after tomorrow ... is d-day.

Vroeg uit de veren ... afscheidnemen van dierbaren ... rijden richting Kale Berg ... eindelijk ter plaatse ...

Om 03u00 gaat de wekker af. Opstaan na een veel te korte nachtrust - te lang bij Zoignapken blijven hangen na het inladen van de valiezen. Onzen Tien nog in paniek aan de lijn gehad want een van de voorlichten blijkt defect te zijn. Kort gezegd opnieuw enkele stressmomenten bij op het laatste ogenblik en wij hebben er nog niet genoeg.

Om 04u15 gaan wij tevoet naar Zoignapken en Stokstaartje na afscheid te hebben genomen van onze wederhelft. Ons Inge verzekert het thuisfront want onzen kleinsten moet stage lopen en durft weleens vergeten op te staan. Met spijt in het hart nemen wij afscheid van elkaar.

Bij aankomst bij Zoignapken en Stokstaartje blijken ons Duvelken en zijn wederhelft reeds van de partij te zijn. Enkele ogenblikken later komt ook onzen Pascal aan. Het is nu wachten op onzen Tien en zijn Anneken met het busje en ons Peiresaucisken met zijn Q5. Beiden zijn iets later.

Om 04u40 zetten wij aan om ons Carine D en ons Duracelleken op te halen. Nadat ons Duracelleken afscheid heeft genomen van haar Marksken en beloofd heeft de Mont Ventoux te zullen bedwingen, vertrekken wij richting E40.

Net voor het verlaten van het centrum van Nieuwerkerken kregen wij een eerste verrassing te verwerken. Onzen Gurt en zijn jongste bengel Dieter stonden er ons op te wachten, de camionette bekleed met een spandoek van drie op drie. Met de slogan "Hip Hop Hop. De Mont Ventousekes naar de top." Een betere riem onder het hart als ondersteuning voor dergelijke onderneming kan men zich niet bedenken. Met spijt in het hart dienden wij onzen Gurt achter te laten in ons Belgenland. Ja, er zijn inderdaad nog mensen die moeten werken ook.

Vervolgens zijn we om 05u30 de eigenlijke reis kunnen aanvatten. Dankzij een goede regeling van de bestuurders van beide voertuigen is de reis op zich zeer vlot verlopen. In totaal hebben wij vier beurtrollen van 2u30 elk gehad, waarna een kleine pauze van ongeveer een half uurtje volgde. Uiteindelijk zijn wij om 17u10 op onze bestemming aangekomen.

Nadat de kamers zijn verdeeld en onze koffers zijn uitgeladen, kunnen wij beginnen met het genieten van ons verblijf en van de omgeving. Vanaf de ontbijttafel kunnen wij onze uitdaging in al zijn glorie bewonderen.

De ene Ventouseke is al meer gecharmeerd dan de andere.

Morgen, zondag plannen wij een wandeling in de omgeving. Juiste bestemming is nog niet gekend, er zijn verschillende mogelijkheden. Er moet ook nog wat voorraad ingeslaan worden, dus er zal wel eerst voor de innerlijke mens gezorgd worden.

Maandag is het markt in Bédoin, het plan is opgevat om dan de Mont Ventoux te gaan verkennen. Zodoende hebben wij twee vliegen in een klap gevangen (toeristische uitstap + prospectie en planning). Na onze verkenning zullen wij moeten doorrijden naar Avignon om ons Paparazzi Chantalleken af te halen die met de TGV vanuit België aankomt.

Zonder het te beseffen komt onze uitdaging steeds dichterbij ...

't Is bijna zover ... in de dagboekkamer bij Big Mama ... de laatste stress-stuiptrekkingen ...

Nog tweemaal slapen en wij vertrekken met z'n dertien naar Mollans sur Ouvèze, naar onze vakantiewoning La Piélardière. De een al wat zenuwachtiger dan de ander. Stress of geen stress, iedereen kijk er in elk geval naar uit.

Sinds maandag zijn de verschillende Ventousekes naar de dagboekkamer van ons Big Mama, alias ons Zoignapken geroepen om er onderworpen te worden aan een zeer professionele bevraging. Onze hersenspinselen, onze zieleroerselen zijn bevraagd. Alles is vakkundig opgenomen met een digitale videorecorder. Ons Stokstaartje heeft de eindregie op zich genomen en zal voor ons nageslacht een leuke compilatie samenstellen, althans dat hopen wij van harte.

Ikzelf had de eer om maandag als eerste de vuurproef te doorstaan. Na mij zijn onzen Krollekop op dinsdag, onzen Tien en ons Duvelken op woensdag de revue gepasseerd. Normaal gezien zijn ons Duracelleken en onzen Pascal vandaag bij ons Big Mama langsgeweest. Ons Peiresaucisken zal morgen de rij sluiten.

Momenteel de meesten bezig de laatste hand te leggen aan de reiskoffer, enkele hebben dit reeds achter de rug en hebben hun reiskoffer al tot bij ons Zoignapken gebracht.

Morgen, vrijdag 20/05/2011, gaat onzen Tien om het busje. Om 20u hebben wij afspraak bij ons Zoignapken om zowel het busje, als de wagen van ons Peiresaucisken te laden. Kwestie van geen tijd te verspillen bij ons vertrek zaterdag om 04u30.

Ik denk dat eens mijn reiskoffer gepakt zal zijn, ook de stress zal afnemen tot het moment daar is dat wij voor onze uitdaging zullen staan. Dinsdag 24/05/2011 is al D-day vooropgesteld. Wanneer wij de weerkaart voor volgende week bekijken, dan zien wij dat als maximum temperatuur 28° Celcius wordt gegeven met 75% kans op zonneschijn. Enig minpunt is de wind (windkracht 4) uit het noordwesten. Voor de andere dagen is het weer, alsook de wind bijna identiek. Naar alle waarschijnlijkheid zal dinsdag ook D-day blijven.

Wij hebben wel dat voordeel dat wij de Mont Ventoux vanop ons terras kunnen bewonderen. Het zal een kleintje zijn om te zien of wij het erop zullen kunnen wagen de uitdaging aan te gaan.

France, here we come.

Af en toe eens de benen strekken ... checklists maken om toch maar niets te vergeten ... nog meer stress ... onze oprechte dank

Volgende week, deze tijd, beginnen wij naar alle waarschijnlijkheid aan onze verkenning van de "Kale Berg". Tijdens deze verkenning gaan wij kijken welke plaatsen het best geschikt zijn voor de bevoorradingen. Er is gezegd om elke vijf kilometer een bevoorrading te houden, doch er zijn ook voorstanders voor een kortere bevoorrading (bvb. om de drie kilometer). Dit moet zeer zeker nog worden bekeken en besproken.

De eerste recuperatieweek zit er op. Iedereen heeft de laatste zware duurlooptraining van vorig weekend goed doorstaan. De recuperatielopen (+/- 10 km) zijn vlot afgewerkt en dit tegen een rustig duurlooptempo. Alhoewel dit rustige tempo voor sommigen (onzen Tien en ons Duracelleken) weer iets te traag was. In hun ogen waren wij net een bende "tamzakken", die misschien beter bij een wandelclub zouden aansluiten. Ja, met het excuus van "wij kunnen niet trager" moeten ze bij ons niet afkomen. Als wij klein waren hebben wij ook "met mes en vork moeten leren eten".

Dat iedereen er fysiek ver doorzit (behalve ons Duracelleken dan) is goed hoorbaar aan de kommentaren voor -, tijdens - en na de training. Onzen Tien en ikzelf zijn de laatste week ontzettend moe geweest, wij konden bij wijze van spreken bijna ter plaatse in slaap vallen. Onzen Krollekop had dan weer wat last aan de gewrichten. Ons Duvelken heeft enkele trainingen aan zich laten voorbijgaan, zodoende had hij de laatste 2 weken nog maar twee trainingen afgewerkt. Zijn bezoeken aan de fitness (ondanks een verlenging van zijn abonnement) hebben ook te wensen overgelaten. Hij vreest dan ook een fysieke achterstand opgelopen te hebben ten overstaan van de andere Ventousekes. Om dit te compenseren heeft hij enkele snode plannen bedacht : om ons Peiresaucisken een hak te zetten gaat hij iedereen een wedstrijdnummer geven (psycologische beïnvloeding); in mijn drankbidons gaat hij zout doen om mijn waterhuishouding te ontregelen (fysieke beïnvloeding); onzen Tien zijn power boost tabletten gaat hij verbergen en hij gaat een laxeermiddel in de drankbidons van onzen Tien doen (psychologische - en fysieke beïnvloeding). Wat de maatregelen ten overstaan van onzen Pascal en ons Duracelleken betreft heeft ons Duvelken zich niet publiekelijk uitgesproken. Ik zou niet graag in de loopschoenen van onzen Pascal en ons Duracelleken willen staan.

In elk geval is de rangschikking met de volgorde van aankomst van de Ventousekes al bepaald door ons Duvelken, hij gokt op : onzen Pascal, onzen Tien, ons Duracelleken, mijzelf, ons Peiresaucisken, ons Duvelken en onzen Krollekop. Wij zien wel wat het volgende week dinsdag, woensdag of donderdag zal worden.

Voorts denk ik dat menig onder ons deze week al druk in de weer zal geweest zijn met het maken van een checklist voor de inhoud van de reiskoffer, kwestie van toch niets te vergeten. Zou het niet spijtig zijn wanneer je na zovele maanden van afzien tijdens de training, je moet vaststellen dat je ... je loopshort hebt vergeten (een lokaal met verloren voorwerpen vind je daar beneden aan de voet van de Mont Ventoux niet)? Het bezit van zo'n checklist is natuurlijk ook niet de garantie alles mee te hebben! Ook dan wordt wel eens een badhanddoek vergeten (het voorwendsel van betrokken Ventouseke is dan dat de checklist enkel voor wedstrijden is bestemd). Hopelijk heeft iedereen volgende vrijdag alles correct ingepakt. Ik denk dat iedereen voor zichzelf wel een manier gevonden zal hebben om niets te vergeten. Indien dit niet het geval is, ja dan wordt het ... pas goed stressen. En dan nog ... een echt Ventouseke vindt voor alles wel een oplossing.

In elk geval de stress is al behoorlijk toegenomen (ook dit is normaal volgens Geert). Maar ja, je zal er maar mee zitten. Voor een ding is het wel goed ... "voor den darmtransit" of zoals ons Zoignapken zo mooi kan zeggen "voor een Dieter De Leusken".

Ons Zoignapken en haar Stokstaartje hebben voor de Ventousekes nog een verassing in petto, namelijk : de avond voor ons vertrek dienen alle Ventousekes zich aan te bieden in de dagboekkamer van Big Mama (ons Zoignapken herself) voor een privégesprek. De kans is zeer groot dat de Ventousekes ook tijdens de vakantie op privéaudiëntie bij Big Mama zullen moeten gaan om een klein woordje uitleg te geven over bijvoorbeeld de gekozen strategie voor de uitdaging, het verloop van de uitdaging, het gevoel en de gemoedstoestand na de uitdaging, enz. ...). Wij zullen ons zeer zeker aan het een en het ander mogen verwachten, opnieuw een stressfactor bij. En wij kunnen er zo al niet zo goed tegen ... terug meer stress. De Geert heeft goed zeggen : "Rustig aan doen, niet forceren en goed uitrusten!!!". Dag Jan, lach met een ander!

Bij deze moeten wij misschien ook eens denken aan onze wederhelften, die ons steeds hebben bijgestaan gedurende deze maanden van hard labeur. Voor onszelf was het misschien de normaalste zaak van de wereld, voor hen was het zeer zeker een extra last. Verschillende dagen in de week waren wij niet aanwezig thuis, af en toe waren wij niet aanspreekbaar, wij waren niet altijd beschikbaar wanneer zij er nood of behoefte aan hadden. Onze wederhelften moeten wel weten dat het voor ons steeds fijn was om thuis te komen in dat warme en veilige nest, alsook om dat bemoedigend woordje te krijgen op de ogenblikken dat het even wat minder goed liep. Bij deze ... onze oprechte dank.

Girls and boys nog zes keer slapen en wij muizen er vanonder met als enig doel ... het bedwingen van de Mont Ventoux (+/- 1500 hoogtemeters, 21 km asfalt) in hopelijk voor ons goede weersomstandigheden (niet teveel wind, niet al te warm en droog).

From now on ... it's for real!! Go for it ... just do it!!

Hallo...met Sabine Hagedoorn

Hallo iedereen,

Alvorens je het een en het ander in een valies gaat proppen, moet je natuurlijk vooraf weten of je naar warme of iets koudere oorden vertrekt. Een kwestie van al die bikini's en die topjes die je wil meenemen. Awel, we zullen het kunnen vergeten.We halen ons vellefrakken, ons onderbroeken met lange pijpen en ons geitewollen sokken uit de kast.
Het weerbericht voorspelt immers voor de komende dagen : lage temperaturen, bewolking, kans op neerslag en een westenwindje. Op dinsdag 24/5 zou de temperatuur niet boven de 11° stijgen. Excellent dus voor ons Ventouzen hun uitdaging. Minder goed voor diegenen die op zoek waren naar rust en vertier aan de rand van het zwembad.
Maar kom, we mogen niet te egoïstisch zijn. Het is daarvoor het moment niet.

Terwijl onzen Armand forfait geeft, onzen Hans en de Patrick hun training aan een gezapig tempo afmalen (toch nog 10 km/u), is er tussen de Ventouzen toch nog ene die een liederlijk leventje blijft slijten. Je zal het niet geloven, maar 't is verdorie da pocketmodelleken. Als ge het allemaal gelezen krijgt, zijt ge al dapper, want kijk hoe dat Duracelleken haar weekend doorkomt :
-Zaterdagmorgen doet ze 32 km heuvelkes op de Schettenberg.
-In de namiddag haspelt ze om 2 uur een optreden af op de Grote Markt (met de fitness van RPM). De reportage hebben jullie tegoed!
-'s Avonds heeft ze een feestje van de oud-scouts..."ach, 't was een schoon uur als we thuis waren. Om half 3 in ons bed".
-Zondag alweer iets op het programma : een Schlagerfestival. Weeral laat in haar bed. Is ze bovennatuurlijk? We beginnen zo te vermoeden van wel. Haar verhalen laten de meest geoefende lopers versteld staan.

Als ik ons Anne-Marieken bezig hoor, denk ik onmiddellijk aan da lieken : "I believe in miracles since you came along, you sexy thing". Het is gek, maar dat heb ik alleen bij haar.
Bij Hans denk ik zo meer aan iets gelijk "Top of the world" (Such a feeling is coming over me. There is a wonder in almost everything a see. Not a cloud in the sky. Got the sun in my eyes. And I won't be surprised, if it's a dream:
I'm on the Top of The World) van de Carpenters.
Onzen Armand roept -begrijpelijkerwijs - de volgende song in mij op : "Mamma mia here he comes again" van Abba.
Bij de Gino, daar past dan weer meer zoiets bij als : "Every breath you take, Every move you make, Every bond you break; Every step you take I'll be watching you".(The Police)
Pascal dat is zonder twijfel de man van "Ain't no mountain high enough, ain't no river ..." van Diana Ross.

Blijft nog het duo Kris/Patrick. Daar zou ik het volgende bij denken :
Voor Kris : Bobbejaan klimt die berg, zo haastig en zo lustig....
Voor Patrick : Als marktkramer ben ik geboren..
Maar dat zijn liekens die niet meer van dezen tijd zijn, naar 't schijnt
Dus vervang ik ze door iets anders, bvb :
Voor Kris : You're the devil in disguise (Elvis)
Voor Patrick : Together we're strong...(Mireille Mathieu, ook al niet meer van de jongste)

Wàt ook hun temperament is :
ze staan er voor
en ze moeten erdoor...
Succes mannen!
Zoignapken

het GING vooruit

Het GING vooruit, het GING verbazend goed vooruit.
Ik had het kunnen weten. Mooie liekes duren nooit lang.
Vrijdagavond om 23u45 bed in. Zatermorgen om 7u20 bed uit. Fruitsapje persen, ijzerpil innemen, douche onder, loopkleren aan en auto in richting park. Om 8u aan den dreef om naar De Doggen te rijden. Met goede moed aan de training begonnen, de vorige was  toch supergoed verlopen. 32 km ! De eerste keer dat ik zo een lange duurloop doe. De temperatuur was nog niet te hoog, de hemel een beetje overtrokken. De eerste 16 km ging vrij vlot. Een derde rit van 8 km zag ik eigenlijk ook nog zitten, hoewel het warmer werd en ik ook weer pijn voelde. Maar die twee mannen bij mij gaven geen krimp en als vrouw kun je toch niet onderdoen? Bij de vierde ronde kreeg ik het pas echt moeilijk, maar pluchken teddy had zijn wondersnoepjes en -drankjes bij (God zij dank). En nu sta ik natuurlijk voor de moeilijke keuze : Duracellekes of wondersnoepjes ???
Eén keer een 20-tal meter gestapt en dan toch maar weer de draad opgenomen. De 32 km heb ik uitgelopen.
's namiddags alles los gaan schudden op de Grote Markt en 's avonds op de Schlagerparade. En ja het heeft geholpen. De spiertjes voelen goed aan.

Duracelleke

Het hard labeur is achter de rug ... vanaf nu ... recupereren en stressen

Gisteren (vrijdag 06/05/2011) ben ik met een klein hartje naar de training gereden om uit te testen of het wel zo lukken om te lopen. Twee dagen ontstekingsremmers genomen, ijscompressen op de enkel gelegd, een sodakristallen voetbadje genomen en twee dagen rondgelopen met een sprotbrace, pijn is er niet meer af en toe wel nog pijnscheut bij een onverwachte beweging met de rechter voet. Stokstaartje heeft mij aangeraden om de eerste trainingen toch met de sportbrace te lopen.

De training is rustig en vlot verlopen. Ik heb een goed gevoel gehad tijdens het lopen, wat betreft de blessure heb ik geen hinder ondervonden. Na anderhalve ronde ben ik wel naar de chalet terug gegaan omdat ik last begon te krijgen van de sportbrace. Om te vermijden dat ik een blaar zou krijgen ben ik dan gestopt, wel met een goed gevoel omdat het lopen op zich vrij vlot was verlopen.

Na de training was er een vergadering voor de Ventousekes, nog eens alles op een rijtje zetten. Het is een gezellig samen zijn geworden waarbij een lekkere spaghetti (de belangrijke weken voor ons koolhydraten dieet is bijna gestart) is gegeten en waar geen alcoholische drank (onzen Pascal heeft wel een uitzonderingske gemaakt omdat hij jarig was) is gedronken. Na de vergadering is er beslist dat de laatste zware duurtraining (32 km - idem vorige zondag) in twee groepen zou gelopen worden : ons Duracelleken, onzen Tien en ikzelf gaan zaterdagmorgen de training lopen; ons Duvelken, onzen Krollekop, onzen Peiresaucisken en onzen Pascal gaan zondagmorgen de training afwerken.

Deze morgen (zaterdag 07/05/2011) om 08u00 zijn ons Duracelleken, onzen Tien en ikzelf samen gekomen aan de chalet. In kolonne zijn wij dan naar de parking FC Doggen te Erembodegem gereden. Alle drie zagen wij er een beetje tegen op om de training aan te vatten, doch wij hadden maar enkele bemoedigende woordje van elkaar nodig om te starten. Onmiddellijk na de start hadden wij al een klimmetje te verwerken die ons naar adem deed snakken (alle drie pas uit bed en nog niet goed wakker). De Balleistraat, de Zwarteberg en de Molenberg hebben wij later beter verteerd. Na een zestal kilometer ben ik even moeten halthouden om mijn sportbrace uit te doen. Opnieuw had ik het gevoel dat ik een blaar aan het krijgen was. Ons Duracelleken heeft van de pauze gebruik gemaakt om in een dennenbosje verderop al een kertboom te zoeken voor met de kerstdagen (een beetje aandacht geven en wat water geven kan geen kwaad, moet ze gedacht hebben). Na de Tenbos zat ons eerste toertje van 8 km erop. Iedereen zat goed en iedereen was goed opgewarmd (ondertussen al een gemiddelde snelheid van 9,3 km/uur).

Tijdens de klimmetjes gaf onzen Tien gaf het tempo aan, ons Duracelleken liep in zijn spoor en ikzelf vormde de achterhoede. Bij momenten kon je denken dat ons Duracelleken twee bodygards bij zich had tijdens de training, mensen met slechte gedachten echter ... (drie ~ trio).

Half weg hebben wij even halt gehouden aan de auto's voor de nodige verfrissing [drinken, een gelleken innemen (ons Duracelleken vindt het naar medicijn smaken en onzen Tien trek zijn neus op want niet lekker, hij heeft liever druivensuiker), bevoorrading voor de volgende 16 km]. Ons Duracelleken kon niet zeggen of zij nog twee toerkes zou meelopen ('s namiddags nog een dubbel optreden op de Grote Markt naar aanleiding van de Topdag). Ja, ja, ons Duracelleken is een beroemdheid (optreden voor het grote publiek). Allez vooruit, wij weer weg voor de tweede ronde.

Bij de derde toer beginnen de spieren hier en daar toch al wat te protesteren en laten zich gevoelen. Ons Duracelleken voor het eerst dit jaar bezig aan een duurtraining van langer dan 21 km laat zich als eerste horen. Zij twijfelt er aan of zij nog een tweede toerken erbij kan nemen. Onzen Tien en ikzelf kunnen haar uit eindelijk toch overhalen de training vol te maken. Ik tracht ons Duracelleken zo goed en zo kwaad als mogelijk bij te staan : af en toe een squeezie ("om op te zuigen") en wat isotone drank aanreiken. Een oude blessure dreigt opnieuw de kop op te steken bij ons Duracelleken en daarom beslissen wij samen om haar tempo te volgen (lopen ondertussen al 9,9 km/uur gemiddeld). Op de Balleistraat krijgt ons Duracelleken het een eerste keer zwaar te verduren maar zoals wij haar kennen geeft zij geen krimp en zet dapper door. Op de Zwarteberg krijgt ons Duracelleken het een tweede keer lastig en plots begint zij te stappen, ik krijg het bevel om niet te wachten en door te lopen.Wanneer ik aan het eind van de Zwarteberg even over mijn schouder achterom kijk zie ik ons Duracelleken op een meter of twintig afstand in haar gekende stijl aan komen lopen. Aan de molen hergroeperen wij en ons Duracelleken krijgt nog wat drinken. Een laatste maal de Romeinseweg aflopen om dan via Tenbos naar de auto's te lopen.

Na 3u14min hebben wij de 32km200 afgelegd aan een gemiddelde snelheid van 9,9 km/uur.

Alle drie zijn wij even door een muur gegaan. Wij hebben doorgezet, ondanks de opkomende ongemakken (ja,ja ook onzen Tien heeft vandaag geklaagd tijdens het laatste toerken) en wij hebben onze missie tot een goed eind gebracht.

Vandaag heb ik geen last gehad van "Dieter De Leuse", ik heb bijna 24 km zonder sportbrace gelopen (ook op onverharde weg - +/- 1 km dalend) en ik heb geen last gehad van de enkel. Ik ben blij dat ik er goed vanaf ben gekomen en dat ik met een goed gevoel de recuperatieweken kan aanvatten.

Vanaf vandaag begint ook het stressen ... bestekes beseffen jullie wel dat wij binnen goe twee weken dienen "Kale berg" gaan oplopen!!!

Sommigen die in het begin dachten dat het een flauwe grap was en die onze onderneming niet zagen slagen, hebben onze inspanningen van de afgelopen maanden goed weten te apprecieren en zijn nu geinteresseerd in onze vorderingen. De goede raad stroomt van alle kanten toe, iedereen heeft wel wat raad voor ons. De aandacht die wij de afgelopen weken krijgen doet ons aangenaam deugd (ik denk dat dit gevoel eveneens gedeeld wordt door de andere Ventousekes), waarvoor onze dank.

Nu rest ons enkel nog het aftellen, een koolhydraten dieet en ... veel rusten.

Een Dieter -De -Leusken doen

http://www.tubechop.com/watch/160917

Deze link plakken in browser.

Pascal in de val!

Dag Ventouzen!

Gisteren ben ik even binnengesprongen bij Mieke, de lieftallige echtgenote van lid n° 7 van de klefferaars (klimmers): Pascal De Ras. Tot op heden nog zonder bijnaam.
Maar lang kan dat niet duren.
En wat voor een lid...! Aanvankelijk hield hij zich nog wat op de achtergrond (want eigenlijk loopt hij met groep 6 /Elke, Jozef,Chris Roggeman, enz). Tijdens de laatste weken is hij echter steeds vaker tastbaar aanwezig tijdens de ventoux-trainingen.
En kijk...dat komt ons nu goed uit want vandaag is onze Pascal jarig.
Ja, Pascal jong, we zijn gul met onze vriendschappen, maar daar staat wel altijd iets tegenover.

Je kan dus wel vanavond nog ontsnappen en bij Keldermans gaan bikken,
terwijl we in de kantine van 't zwembad ons spaghettislingers moeten binnenwrikken,
uiteindelijk weten we je toch te strikken.

Lang ga je je niet verstoppen,
want we willen ons regelmatig met koeken volproppen.

Het is raar maar de vrouwen zijn steeds bekommerd om de praktische zaken
Ons Mieke vraagt : "Hoe zit dat daar met de verdeling van de kamers?"
Gene paniek, zeg ik. En ik geef haar rap een rudimentaire opsomming van de leeftijd van de begeleidende dames (46, 47, 49, 3x18). Oef, ze is gerustgesteld.
Dan zegt Mieke :"Het kan mij eigenlijk niet schelen met wie mijne Pascal in de koffer duikt, maar ik moet toch wel weten welk formaat van lakens ik hem moet meegeven" Gelijk heeft ze. We hebben ons dus snel bevraagd in de Piélardière.
Het zijn bedden van 1,40 en 1,60.
"1,40 dat zijn tuimelaars -zegt de beddeskundige. Daar heb ik geen hoeslakens voor. Geeft niet, zeg ik, ik heb zeker nog 20 paar gewone. Ik denk dat we daar wel mee toekomen.

Ondertussen ...en dat weet ik zeker...is ons Chouken (Karine D) zich al aan het verkneukelen. Ik zie haar denken : Als we zo 2 tuimelaars tegen mekaar kunnen schuiven...zal ik met Zoignapken nogal kunnen tuimelen zeg.
Nu op zich heb ik daar geen probleem mee. Ik geeft het toe : ik zal Stokstaartje best wel missen die week. Al is het maar omdat ik steeds in z'n schootje mag slapen. Dus van 't moment dat ik een schootje heb, is voor mij alles goed. Dan ben ik zelfs bereid om bij onze Peresosis te slapen (vooal nu ik weet HOE hij die lipjes zo mooi gelijktijdig naar buiten kan plooien.)
Alleen... toen ik laatst naast ons Chouken stond te stretchen in het park, heb ik met mijn hand eens eventjes haar niet onaantrekkelijke beentjes beroerd.
Oeioei, was me dat even schrikken. Daar stonden toch wel héél stevige stoppels op.
Ja, jongens, jullie hebben het goed geraden. Ik zit met een probleem...

Laat ons dus hopen dat ons Chouken iets uit dit schrijfsel zal leren
En ze vanaf nu enkel en alléén haar benen zal scheren!
(...en ze voor de rest de natuur zijn gang laat gaan)

Citaat van de dag (Sorry Anne-Mieken,alweer iets voor de mannen- Runner's febr. 2010)

Zowel koffiedrinken als hardlopen wordt in verband gebracht met een lager risico op allerlei aandoeningen, variërend van Alzheimer en Parkinson tot diabetes. Aan dat rijtje mag prostaatkanker worden toegevoegd. Uit een analyse van de Health Professional Follow-Up Study (onder 50.000 mannen) blijkt dat duursport en koffiedrinken het risico om prostaatkanker te krijgen of eraan te overlijden fors verlagen.

Allée vooruit!
Zoignapken

Ietskes méér ... en toch normaal!

Dag rijzende sterren!

Onzen Hans heeft gisteren in de wagen zijn 'diepste zieleroerselen' voor mij blootgelegd.


Hij, en naar het schijnt ook den Armand, zouden al symptomen vertonen van beginnende overtraining. Volgens Geert -en wie kan het beter weten - manifesteert zich dat in een aantal fysische klachten te beginnen bij de stoelgang. Het gaat hier dan duidelijk om de frequentie.


In de wagen biechtte onze Pluch mij op dat hij zondag tot twee maal toe het peleton had moeten verlaten om een Dieter-De-Leusken te doen. (Voor de mensen die de vlaamse tv-serie 'De Ronde' gemist hebben, probeer ik via een fragmentje te tonen om wat het hier precies gaat). De tweede maal had hij zich zelfs genoodzaakt gevoeld een bosje langsheen de Schettenberg met een bezoekje te vereren. We kunnen het ons levendig voorstellen, ja!

Ook tijdens de training gisteren hebben de twee mannen het hazenpad gekozen, richting toilet.Aan onze Gurt (die we allen kennen als een geduldige en zachte jongen)ontlokte dit zelfs de opmerking :"die gaan daar toch gene gansen toer op diene wc zitten hé.


Om die fysieke klachten te lijf te gaan zijn ons mannen al begonnen met zich extra goed te verzorgen. Vooral den Tien . Die verscheen gisteren op de training met een maxi-reistas op wielen. De schrik sloeg ons om het hart toen we hem daarmee zagen arriveren... We dachten eventjes dat Anneken hem aan de deur gezet had. Wat eigenlijk niemand zou verwonderen, want : zondag gaan trainen, dinsdag gaan trainen, woensdag gaan trainen, vrijdag gaan trainen en een vergaderingske, enz.enz.)
Niks van dus. Bleek dat die megakabas vol zat met warme pulls en vesten die hem nà de training moeten behoeden tegen verkoudheden.
Hij heeft gelijk. Het is nu niet de moment om een valling te krijgen.


Onzen Teddy daarentegen heeft de mond vol van bandana-kes. Hij en den Armand hebben er zich al een paar aangeschaft (van goede kwaliteit en passend bij hun outfit). Ze kijken inderdaad op geen euroken, deinzen er zelfs niet voor terug om de andere Ventouzen aan te zetten tot gelijkaardige aankopen. Van Eyck heeft ook al een extra bestelling van gellekes geplaatst om aan hun wensen te kunnen voldoen.

Ons Anne-Marieken echter is zoals steeds de situatie volledig meester. Zij gaat gewoon naar 't stad achter een nieuw kleedje en twee nieuwe shorten.Ze is er gerust in, heeft nog heel wat andere pijlen op haar boog. We denken bvb aan zaterdag 7 mei, den Topdag, waar ze alweer Acte de Présence zal moeten geven met haar groep.
Eventjes een voorstellingsken van Xco en dan een sessieken van iets anders. We kunnen dat weer niet aan ons laten voorbijgaan dus staan we zaterdag tussen 14 en 15 uur op de eerste rij om haar te bejubbelen.

En hoe zit het ondertussen met de Kris? Sedert hij met zijn Cabrio rondschuurt wil hij ons niet meer kennen zeker? Of beperkt hij zijn relaties tot Jungfrau-beklimmers?
Heeft hij ondertussen zijn Steunkousen al afgezworen? That's the question! Want zeg nu eerlijk : steunkousen en een BMW decapotabelken zijn niet echt dingen die te verenigen zijn.
Wat we wel weten is dat een trainingsken overslaan voor Kris geen probleem is. Zaterdag staat hij er weer als nieuw.

Er resten ons nog 15 dagen alvorens we vertrekken. Als je nog met een probleem kampt, hevige twijfels begint te voelen of je gewoon eens wil ontladen, begeef je naar deze blog. Weet dan dat aan deze zijde een luisterend oor, twee brede schouders en een GROOT HART voor de Ventouzen zit.
Om jullie wat op te beuren, volgt hierna een citaat uit Runners World van Maart 2010.
Het is er eentje voor de mannen

"Een man die loopt is aantrekkelijk; hij straalt iets goddelijks uit." cit. Barbara Sarafian



(nie overdroiven hein masken!)
Zoignapken

Klet Mariet ... ge zult ni anders zien ...

Ondanks het feit dat de Ventousekes inderdaad heel sterk bezig zijn, wij denken dan ondermeer aan de puike prestatie van ons Duracelleken. Eerst een niet te onderschatten traininksken van 16 km afhaspellen samen met de kompanen, om dan in de namiddag samen met ons Zoignapken en haar Stokstaartje naar Knokke te trekken om daar een zeer sterke 10 km te lopen. Proficiat klein Duracelleken, doe zo verder. Je bent goe bezig.

De andere Ventousekes waren ook heel tevreden dat wij de 32 km hebben gelopen. Het parcours was niet te onderschatten met verschillende soorten klimmetjes erin. Kortom wij hebben ervan genoten, doch wij waren blij dat wij de training achter de rug hadden.

Gisteren, dinsdag 03/05/2011, hebben onzen Tien en ikzelf een rustig traininksken afgewerkt in het park. Achteraf hebben wij nog wat bijgepraat met Geert.

Vandaag heeft zich dan datgene voorgedaan waar iedere atleet bang voor is : een blessure oplopen. Tijdens het opwarmen, net voor dat wij terug aan de chalet aankwamen om de strechoefeningen te doen, heb ik mijn rechter voet verzwikt. Ik dacht onmiddellijk terug aan mijn blessure (zware kneuzing van de ligamenten) aan dezelfde voet van een drietal jaar terug waarbij ik vier weken in het gips heb gelegen. Ons Zoignapken is onmiddellijk een ice-pack gaan halen om op de verzwikte voet te leggen. Na enkele minuten was de pijn zo goed als verdwenen. Ik heb een toertje met de kompanen meegelopen en bij het begin van het tweede toertje heb ik hen laten lopen. Ik begon het lastig te krijgen en de oneffenheden gaven een pijn gevoel. Ik heb mijn toer uitgewandeld en ik heb gemaakt dat ik de kompanen op verschillende punten toch wat aanmoedigingen kon toeroepen. De groepsgeest, weet je.

Momenteel voel ik dat ik een rechter voet heb, doch ik heb er geen aanhoudende pijn in. Ik mag hopen dat Geert gelijk heeft en dat het niets zal zijn. In elk geval is de pijn veel minder hevig geweest dan de vorige keer.

Wat zegt men dan : ge zijt goe bezig! Maar ook : hoop doet leven (het zijn toch nog steeds een drietal weken) en ni opgeven!

Eigenlijk is er weinig om ons zorgen over te maken...

Die Ventouzen houden me alweer uit mijn slaap. 4.26' .
We nemen de draad op waar we hem daarnet achter gelaten hebben, nl. in de auto, op de terugweg van Knokke.

Ik zit maar wat te mijmeren in de auto, ons Anne-Marieken zit naast mij. Haar oogskes zijn toe. Ze is een beetje aan het rusten.
Maar mijn brein werkt koortsachtig. Gaat dat ginder in Frankrijk wel allemaal lukken? Een aantal doemscenario's voltrekken zich in mijn hoofd.
Maar neen, jong, zeg ik bij mezelf. Hebt ge ze daarstraks niet zien stralen , na hun 32,5 km te hebben getraind. Ziet ge dat duracelkonijn hier naast je zitten. Deze morgen 16 km en in de namiddag een wedstrijdje aan 12 km per uur. Echt, het komt allemaal in orde.
Ze hebben echt goed getraind, ons Ventouzen . Zodanig goed dat het zelfs de Geert is opgevallen. Woensdag kwam hij de chalet binnen na de training. Hij sprak toen de legendarische woorden "Ik heb zeker 3 à 4 minuten moeten lopen voor ik die Ventouzen heb kunnen inhalen"
Ze hadden er klaarblijkelijk weer eens een lap op gegeven.

Dus ik ben er gerust in. Daarenboven zullen ze - qua begeleiding - beter uitgerust zijn dan om het even welke topsporter. Ons Chouken (Karine D) zal ons immers vergezellen. Naast 30 jaar ervaring als verpleegster zal ze ook een minimaal EHBO-kitje meebrengen :

A (spirine) voor de echtgenotes op zaterdag, zondag en maandag (Neen, schat, vanavond niet. Ik heb h.....)
B (eta Alanine) om de verzuring in de benen uit te stellen
C (ortisonezalf) om de pijn van de insectenbeten te verzachten
D (afalgan) voor de échte kopzorgen
E (chinaforce) om prille symptomen van verkoudheden te lijf te gaan
F (lexispray) tegen de krampen
G (ellekes) om de inspanningen ietskes langer te kunnen volhouden
H (extril) om de opgelopen wonden te ontstmetten
I (mmodium) voor als de stress op de darmen slaat
J (icht)-bestrijders
K (amillethee) tegen de slapeloosheid, tijdens de dagen voor de grote uitdaging
L (axeer-middelen) voor wie te veel pasta heeft gegeten de eerste dagen
M(otilium) als de maag slecht reageert op de gellekes
N (aalden, steriel) om de blaren open te steken
O (rofar) als de keel begint te kietelen
P (leisters) om de tepels te behoeden tegen het schuren
Q (8-naft) voor in onze Kris zijn tank
R (eflexspray) voor de pijnlijke spieren
S (queezies) : de beruchte gellekes, aangeraden door onze Geert
T(ouristil) voor diegenen die al willen mottig worden in het busken
U (ierzalf) alweer tegen het schuren van de tepels
V (aseline) om de oksels, de tepelzone en de tenen te behoeden. Eventueel ook voor andere doeleinden. Vergeet echter niet : heel voorzichtig de beide lipjes gelijktijdig naar buiten te trekken !
W(atten)
X (ylocaine) om lokaal te verdoven
Y(zer)-tabletten voor ons Anne-Marieken
Z (weeds kruiden) voor maagpijn

Neen, jongskes, er kan eigenlijk niet veel mislopen!

Gerustgesteld ga ik nu nog een uurtje (proberen te) pitten.
Zoignapken

duracell

Het gaat vooruit, het gaat verbazend goed vooruit
Onkerzeel op, Onkerzeel af
's woensdag eventjes 15 km afhaspelen
's vrijdags een beetje meer op 't gemak
Zondagvoormiddag lichte heuveltjes, in de namiddag Knokke 10K
Ik moet zeggen dat ik de trainingen goed verteer
Energie booster, squeezy, en wat nog allemaal ???
Mannen !! Zonder gaat ook (alleen een Duracelleke soms)

Groetjes
Anne-Marie - Duracellkonijn

Nieuwe batterijen voor ons Duracelkonijn!

Zondag 1 mei - 't is vandaag wedstrijd in Knokke (10 km).
Om 13 u staan een paar uitsloverkes te wachten in de dreef. Het zijn dezelfde als altijd : Dirk, Willy, Johan en ik . We wachten op ons Anne-Marie. Gaat ze komen of niet? Het is nog twijfelachtig.Gisteren stuurde ik haar een sms-ken met de vraag "Kom je morgen naar den dreef om 8 uur (m.a.w. doe je de zware training mee die de maten van de Ventoux op het programma hebben staan) of kom je om 13 uur (dus om mee te gaan naar Knokke). Het antwoord was : "allebei". Ja, dat ze een beetje gek is weten we allang van ons Pocketmodelleken, maar dat ze zó gek was, kon ik met moeite geloven.
Ons mannen komen aan in den dreef. Het raampje van de Gino zijnen auto gaat naar beneden : ik zie drie grijnzende gezichten (Hans, Gino en Armand) : 32,5 km in 3.30 u. De laatste tijd comuniceren we enkel nog via getallen. Meer is niet nodig om ne normale mens te doen omvallen. Maar het is hen niet aan te zien. Ze hebben de eerste vermoeidheid al 'doorgespoeld'. De tweede auto arriveert ook : Pascal, Kris en Patrick. Ze glunderen.De Schettenberg heeft hen er niet onder gekregen blijkbaar.
In mijn binnenste ben ik al aan het rekenen. Allemaal 's morgens om 7.45 u van huis vertrokken en waarschijnlijk maar om 13.30 u thuis...Wat gaan de vrouwkes daarvan zeggen? Neemt ge niet teveel risico's jongens? Het is nu niet de moment om je wederhelft tegen je in het harnas te jagen hé.
"Anne-Marie komt af zulle, zij heeft 'maar' de helft gedaan " roepen ze (MAAR...dat is wel al 16 km hé mannekes!).
Dan vertrekken ze : de Kris zjoeft voorbij in zijn nieuwe BMW-Cabrio...Het dak is opengeschoven en zijn manen wapperen in de wind (nu nog; om de berg te beklimmen moeten die er zeker af, want elke gram extra te dragen wordt geelimineerd).
Hij ziet eruit als James Bond. ( Waar is de tijd dat hij de regen trotseerde in zijn geel pakje?)
Zou het kunnen dat hij een klein beetje last heeft van een midlife-crisis? In ieder geval zal hij niet meer onopgemerkt zijnen entrée maken in het park (van de Ronny zijne Porsche spreekt geen kat meer).
Ook onze Krollekop is in't nieuw. Neen, je kan het hem niet direct aanzien nu. Maar wie de zaterdagmarkt bezoekt, zal vanaf nu een brilleken met reflecterende glazen moeten opzetten.
Ons Patjen heeft immers nen nieuwen marktwagen, volledig uitgerust met 1001 schuifjes om er knopen, ritsluitingen, spelden, bh-sluitingen (Pluch !), breiwol, enz in op te bergen.
Op dit moment interesseert ons alleen nog maar de elastiek. Onze Krollekop heeft er 200 meter van besteld. Dat zal nodig zijn want ik voorspel dat de komende weken tal van loopbroekjes
nog een maatje zullen moeten versmald worden.
Dankzij zijn zeer gevarieerd gamma van knutsel-, brei- en haakartikelen hoopt hij tevens de 'echtgenotes' van de lopers 'zoet' te houden. Hij belooft hen een fikse korting als ook zij een beetje toegevend zijn.
Ah, daar is ze, ons Anne-Marie! Ze ziet er zo fit uit als een hoentje. "Oh ja, ik recupereer rap. Ik heb net een warm badje genomen en voel me goed"
Het trajectje in Knokke (dat we al kennen van vorig jaar) is echt de moeite waard, maar het is ietsjes te warm.
Er zijn 2400 lopers ingeschreven. Terwijl wij in de achterste gelederen wachten op het startschot schuiven Anne-Marie en Liesbet naar voor, waar de echte atleten staan. Ja, Liesbet gaat er ook weer een lap op geven.
Ze is vergezeld van haar vurigste aanspoorder, nl haar echtgenoot de Gunther. "Ligt mijn haar goed?" vraagt ze voor ze doorschuift. "Neen, antwoord ik , ik zie het liever met een middenstreep." Zonder veel problemen herschikt ze haar coiffure : "..voor de foto's hé..." voegt ze er aan toe. Die is ook niet te schatten denk ik nog in mijn binnenste. En dan is er het startschot.
Ik heb (weer eens) mijn orders gekregen van de Willy: "Traag beginnen hé. Nadien kunt ge nog wat bijgeven.."( Wordt hij dat nu toch nooit beu? Blijkbaar niet). Al bij de eerste stappen voel ik : het wordt niks. Mijn benen zijn lood. Mijn hartslag gaat de hoogte in, vooral bij de gedachte dat ik weer zal moeten stappen. Na 4/5 km is het al zover. Ik kijk beteuterd naar mijn compagnon.
"Ik kan niet meer", zeg ik en ik begin te stappen. Zijn blik spreekt boekdelen. Als hij me kon doodbliksemen, zou hij het vast doen. Maar hij zwijgt als vermoord. Als ik hem zeg dat hij moet doorlopen en niet moet op mij wachten, zegt hij resoluut :"Neen, ik blijf bij jou" Dus tja , er zit niets anders op dan weer te beginnen. Ik probeer wat te drinken maar krijg met moeite een slok binnen. De rest van het bekertje kiep ik dan maar over mijn hoofd. Op ongeveer 1 km van de meet moet ik alweer (voor de 4de maal ) stappen. Nu krijg ik de Willy zover om alleen verder te lopen. Aan de kant ligt een zestiger een beetje te creperen. Er komt EHBO in de vorm van twee
agenten op de motor en een ambulance. Allee ik ben hier blijkbaar toch niet de enige sukkel, denk ik.
Tot twee maal toe duwt een jong meisje mij weer op gang met de woorden "Komaan madammeken, het is maar 5 minuten meer.." Bijzonder vriendelijk, dat wel, maar als ge kapot zijt, lijken vijf minuten een eeuwigheid.
Maar aan elk lijden komt een einde en ik sleep me over de meet. Ik krijg géén goedkeurend schouderklopje van mijn maatje. Hoe ga ik dat nu weer goedmaken????
Ons Duracel-konijntje zit al op ons te wachten, fris gedoucht. Iedereen is een beetje in het ongewisse wat zijn tijd betreft. Maar we zien het morgen wel op de site.
We laten ons naar huis rijden door Stokstaartje. Die heeft zich niet al teveel moeten inspannen :
1.11 , de tijd die hij voorop gesteld had.
Helaas, dit keer niet geëindigd in laatste positie.

Liesbet : 49. 25 (12,8 km/u)
Anne-Marie : 51.33
Willy : 58.31
Zoignapken : 59.13
Johan De Wael : 59. 58