Dag mijn biekes! ('t is weer vroeg dag, want nu 4u52)
Het klopt :'De boog kan niet altijd gespannen staan'. Dat is een waarheid als een koe. Vooral voor de mannen van de Ventoux, die de laatste twee maanden toch al een tandje bijgestoken hebben.
Dus heb ik (de gróóóte chef) me gisteren vergevingsgezind opgesteld. En het was nodig.
Het begon al met de geplande bijeenkomst met Kaat, die dus gisteren zou plaatsvinden...Kent ge dat? Ge legt die afspraak vast, en dan plots begint het te regenen. Neen, geen hemelwater natuurlijk, maar excuses :
-ik kan niet, jong, de vrijdag moet ik naar Spamelot gaan kijken (onze Peresosis)
-het zal niet gaan voor mij, vrijdag, ik ga naar de zee (ons Duvelken); ik zit met vocht (we hebben je nog nooit zónder geweten!)
-shit jong, ons Anneken heeft voor vrijdag ne speciale menu met scampi's in gedachten; ik kan haar niet ontgoochelen...(den Tien)
Dus heeft onze Pluch de afspraak wijselijk verzet, naar 1 april en dat is géne vis hé jongens!
Over onzen Teddy gesproken. Die staat voor 't moment stijf van de verplichtingen. Is hij er maandag nog in geslaagd om samen met ondergetekende 8,5 km te doen (ja, acht en een half : wat een affront zeg, ge kunt beter in uwe zetel blijven zitten dan dat te doen), voor de rest van de week heeft hij ook niet veel uitgespookt. Woensdag belet. Donderdag en vrijdag bijscholing en op onchristelijk vroege uren uit zijn bed, dus gisteren 'rap content' met 12,5 km.
Ga daarmee naar de Ventoux zeg, met diene wieken tingel!
Ik zag er dus al redelijk groen uit toen we naar de training vertrokken, want van ons ventousekes zouden er maar twee aanwezig zijn. En ja, ik geef dat graag toe : dat is voor mij voldoende om er neerslachtig van te worden.
Sjans, daar komt onze Krollekop binnen, met ne smile 'van aan het linkeroor tot aan het rechteroor'. Dat maakt mijn humeur al wat beter. En ook den Tien arriveert onverwachts (men garage gekuist en op 't laatst toch nog besloten om te komen). Goe manneken!
Maar als gedreven 'mentale coatch' vind ik toch dat ik ze een lesje moet leren. Het moet maar eens gedaan zijn met dat slabakken. Als ge U engageert om iets te doen awel dan moet ge dat ook goed doen, vind ik .
Ik begin dus NIET te zagen, zoals de gewone doorsnee vrouw zou doen. Neen, ik neem op een meer subtiele manier wraak. Ik sluit mij voor de training aan bij een ander groepke (sorry, guys, dat ge mijn aangenaam gezelschap moest missen).
En het moet gezegd: ik heb er deugd van gehad. Sabine (de lichtvoetige hinde-40 kg nat gewogen) traint voor de Ten miles van A'pen. Johan en Geert (twee bomen van venten, allebei met een peperkoeken hartje, allee, zoals ik ze graag heb)trainen voor Brugge en Kortrijk. Een gezapig tempo, babbelen over koetjes en kalfjes, plannen maken over wedstrijden die we 'nog eens zouden willen doen'. De training is in een mum van tijd voorbij. Ik ben content. Zij ook.
Als we toekomen zijn onzen Teddy en de Krollekop al aan het stretchen, Armand is nog bezig. Een geluk dat er nog zoiets bestaat als de Gurt. Altijd klaar om de makkers te stimuleren en nog een toerken mee te lopen ...hij zou beter meegaan naar de Ventoux, we hebben nog een paar bedden over.
Maar de frustratie is nog niet helemaal weg en als we voorbij de frituur van Jurgen rijden, besluit ik er zelf het bijltje bij neer te leggen. Ik stuur Stokstaartje achter twee 'grote' pakken. 'Moet er een brochet bij' vraagt hij als hij al aan de deur staat. Ik aarzel, maar denk : als die van 8 zich allemaal zo laten gaan, awel dan ik óók... Een gróte, roep ik terug.
Schrans, schrans, mjam, majam . Ik krijg ze bijna niet op die brochet. (sorry mannen, ik begrijp dat jullie nu ook zin krijgen, maar pas op jullie lijn). De laatste twee stukjes vlees zijn nog niet op als ik in de badkamer sta. Ik ga met mijn gat naar den bascuul staan (de confrontatie uit de weg gaan, noemen ze dat) en bekijk mezelf in de spiegel. Eén stukje brochet in mijn linkerwang, één in mijn rechterwang. Ik lijk net een marmot...
Ik denk meteen aan mijne Peresosis, als hij zijn memorabele mop over die madam in de lift vertelt. Dan heeft hij ook zo'n schattige , bolle wangetjes.
Weg frustatie! Ik zie mijn ventousekes graag, zelfs al laten ze zich soms eens gaan.
Zoignapken
Geen opmerkingen:
Een reactie posten