zondag 29 januari 2012

Ze zijn zo lief, meneer

L.S.,
De afgelopen week betekende voor mij alweer dé gròte ommekeer: opnieuw afscheid moeten nemen van ons Ventousekes. Ze begonnen immers deze week met de voorbereiding van hun 2de grote uitdaging in mei. En ja, het doet zeer en ze zullen het geweten hebben...
Liesbeth vraagt me herhaaldelijk waarom ik er zo triest uitzie. Ze is psychiatrische verpleegster. Dus ze heeft daar speciale voelhoorns voor. Ik beloon haar met een kus -voor de bezorgdheid- en verzeker dat alles oké is. We weten alletwee beter.

Ik moet wel een grote dommerik zijn om al dienen tijd met die mannen den toer van Erembodegem te lopen aan ongeveer 9 per uur(terwijl ze er doorgaans wel een andere snelheid op nahouden) en het gewoon niet door te hebben...Die houden zich in voor jou!
Je moet wel ne groten ezel zijn als je gelooft wat ze naar het einde van de tocht toe zeggen :"allez, zoignapken, zoi rap nie , jong. Ge geriekt zeiker ne weir anne staal!"
Waarna ondergetekende, de hemel ingeprezen, nog een laatste, bijna dodelijk tandje bijsteekt.
Want ze wil haar mannen niet ontgoochelen.

Dus, vorige week een wijs besluit genomen : laat ze gaan jong,zodat ze voluit kunnen gaan.

Woensdag heb ik dus alleen gelopen : "me and my music". Het was zwaar en ook een beetje vervelend. 5x de wintertoer is niet echt een spannende film. Maar kom : dat stukje achter de voetbalvelden, daar moet je echt wel je hoofd en vooral je ogen bijhouden.

Vrijdag.
Sabrina is er al, een superlieve meid die in het dagelijkse leven met kleuters werkt. En vermits we allemaal nog eens graag gepamperd worden, zoeken we maar al te graag haar gezelschap op. Onze Reuze- vriend, de Johan, arriveert en zegt met nen big smile : "'t was lang geleden da'k jullie gezien had, dus ben ik maar vandaag gekomen ipv gisteren".
Zeg nu zelf, beste lezer, wie blijft onberoerd bij het horen van zo'n sympathieke woorden?
Samen met Lieve en Michel beginnen we eraan. Alweer 5x het wintertoerke; de conversaties zijn levendig en op nen ik en ne gij zit de training er op.
Ondertussen doen ons Ventousekes hun interval, dreef op, dreef af. Les absents ont toujours tort, denk ik.Onze Gurt had vanavond andere katjes te geselen, Bacchus laat alweer zijn hielen niet zien en ons Duracelleken hangt vermoedelijk al een 14-tal dagen aan den oplader.
Teruggekeerd in de chalet, zie ik de Ventousekes één voor één binnendruppelen.
Ons Teddyken neemt zijn trainingen bloedserieus. Moet hij er eens een missen omwille van de job, dan zit er al dagen op voorhand een compensatie-plan in zijn pluchen kopken.
Alle trainingen houdt hij minutieus bij in een speciaal uitgedokterd bestand.
En onze Krollekop? Waar haalt hij ineens die spectaculaire vorm vandaan?Wel, af en toe wordt hij gesignaleerd in de omgeving van Erpe-Mere. Een heuvelken extra nu en dan is mooi meegenomen.
Ook ons Tientjen heeft chance in de vorm van zijn copain Patrick-sneller-dan-het Licht.
Samen doen ze al eens de Leirekesroute. Ook naar die twee is er - letterlijk en figuurlijk- geen omziens.
We rijden met ons allen nog even naar de fitness. Het ziet er dik- in- orde uit. Er zijn 5 loopbanden voorhanden; de baas is vriendelijk; je kan er een 10-beurtenkaart nemen en ze maken minder complimenten als in de Passage. Dus ja, ons mannen zien het daar wel zitten.

Vervolgens word ik thuisgebracht. Tja, mensen , ge moet maar geluk hebben in 't leven hé, met zo'n twee knappe binken (Pluchken en Duvelken) die je ophalen en thuisbrengen. Als ons Philomène niet moet werken, dan laat ik mij voeren(man, man wat een arrogante bitch ben ik) door ons Duvelken.
En ja, De Wijsheid zit niet altijd in de Kan! Ons Duvelken is er in geslaagd de noden van dit oud besje te doorgronden. Hij heeft al zijn zetelverwarming opgezet en na een paar honderd meter wordt het weldadig warm aan mijn rugsken en nog ietskes lager.

Dit verdien ik écht niet. Wat ben ik een gelukzak!

Jullie zoignapken

Geen opmerkingen:

Een reactie posten